Wolmand, als kattenmand maatje te klein

Vandaag  bracht de postbode me een cadeautje van  Janny. Je vindt haar blog hier.

Ze haakte me twee pannenlapjes, een aantal bloemenonderzetters en een vogeltje.

Het laatste is volgens mij een pimpelmees. In het Engels "tit". Zo wilde ik hem eerst noemen maar wegens een tikkeltje oneerbiedig werd het "pim".

Dankjewel Janny,

ik word sowieso graag verrast en ben absoluut blij met het cadeautje.

Eindelijk krijg ik gehaakte bloemetjes in het "echt". Ik zie ze al lang overal voorbijkomen  op veel blogs maar het is toch makkelijker na te maken met een voorbeeld erbij.

Ik ga het zeker ook eens uitproberen.

Today the postman brought me a present from Janny. You can read here blog here.

She crocheted me some panholders, nice flowers and a little "tit".

Since "tit" is a rather strange name for a bird (sometimes I don't grasp the English language, anyone can explain me where this name comes from?)

I called it "Pim".

En gisteren schreef ik in een post hoe Lola mijn wolmand heeft ontdekt.

Vandaag probeerde ze zich er helemaal in te draaien, 

bovenop mijn bollen wol.

Als ik binnenkort alleen maar zwart-wit zaken maak,

weet ik waarom.

Eerst probeerde ze zich goed te leggen.

And yesterday I let you know that Lola has found my woolbasket and SO loves it.

Today she was trying once mor to squeeze her whole fat body into it

In een tweede fase kreeg ze alles in de mand: drie poten en ook de staart:

And in the end : tada: succes!

Every body part inside, 

even her black tail:

Maar vermits de mand eigenlijk een maatje te klein is ,

kwamen er al snel een aantal poten uit.

Wat schattig.

But since the basket really is one size too small for  our big cat,

soon enough all kind of paws and stuff came hanging out.

So sweet.

En uiteindelijk lag er bijna niets meer binnen.

Dit kan onmogelijk lekker slapen.

In een vorige post liet ik al weten dat mijn volgende stofreepjesproject een poef zou zijn,

dat neem ik terug:

het volgende project kan niet anders dan een Lola-mand zijn,

op Lola-grootte.

Look: all the paws got out of the basket.

Do you think she's having a comfortable nap?

I already stated in one of my last posts that I was going to crochet  a 'pouffe" next,

but at this moment I feel I have to make a Lola basket first,

in real Lola-size.

Giveaway nummer 4

Gezellige ochtend met Lola die zich gewrongen heeft in mijn wolmand (klik  hier voor de ontstaansgeschiedenis van de mand) bovenop de wol natuurlijk. En de twee ventjes die popelend aan het achterraam staan te wachten op hun ontbijt.

This morning is was quite amused to find Lola on top of my woolbasket (click here for the whol story) and my two guys waiting impatiently to get breakfast.

 

 

 

Van het veld achter onze tuin werd ik vrolijk, en vol energie ben ik stoffen gaan sorteren. Ik heb er een aantal aan de kant gelegd voor mijn zomerquilt (zie twee posts geleden) en ook een aantal die ik niet zo dadelijk gebruik maar die me wel heel leuk lijken voor een giveaway.

 

 

Vermits mijn blog op 15 juli een half jaar bestaat, stuur ik op die datum twee stoffenpakketten de blogwereld in:

 

1) eentje met allemaal rozenmotiefjes in poederpastel

(voornamelijk rozig qua kleur)

2) eentje met allemaal roodtinten en bloemen waarvan ik niet meteen de naam weet.

 

De stoffen bestaan uit overschotjes (het grootste 1m x40 cm, het kleinste zo'n 50x50) en dienen perfect om te verwerken in een quilt, of in een kusssen, of als iets kleins (clutch, pennenzak, toiletzak, portemonnee....)

 

Since my blog exist half a year on july the 15th,

I am having a giveaway to celebrate and I intend to send two packages into the blogworld to a blogger who likes fabrics.

In the package are all sizes of fabrics to be used in a quilt or a cushion or whatever....

 

 

 

 

Pakket  onbestemde bloemenmotief, rood

 

Pakket roosmotief pasteltinten

 

    Wie graag een van beide pakketten ontvangt:

1) reageert  voor 15 juli en geeft voorkeur aan,

2) is volger,

3) maakt me heel gelukkig door deze giveaway te linken

 

 

Anyone who would like to get one of the packages:

1) indicate which of the two you would like,

2) is a follower,

3) would make me very happy by placing a link for this giveaway

Gecrocheerde tas

 

Dankzij mijn ziekteverlof klaar in twee avonden :

de gecrocheerde tas.

Ze dient perfect om fruit te gaan halen op de markt.

De kleuren zijn poederpastels.

Volgene stofreepjesproject:

de poef

(maar dat kondigde ik een aantal posts geleden ook al aan)

 

Thanks to my sickness leave, I was able to finish this crocheted bag in two days (evenings rather).

It can be used to get fruit from the market.

 

Zo ziet de bodem van de tas eruit.

Ik vind het wel iets hebben.

 

 

The bottom looks like this

 

 

 

The bag can be opened :

En de lintjes aan de zijkant kunnen gewoon in een strikje

(en dan blijft de tas open)

 

 

 

 

The bag can also be closed (of course):

(just tie the ribbons into a knot)

Of ze kunnen ook geknoopt (en dan blijft de tas dicht)

 

 

 

De dochter is sinds gisteren thuis.

Ze heeft vandaag een aantal kookboeken doorploegd en alvast een lijstje voor de winkel gemaakt.

Zo dadelijk maakt ze me een verrassingsmenu

van ingrediënten die ze nog in de koelkast vond

(de enige indicatie die ik kreeg:

het wordt iets met kip en honing en fruit)

 

My daughter has been home since yesterday.

Today she looked through a lot of cookery books and made a list for tomorrow's meal.

Today she's going to surprise me with a combination of stuff she found into the fridge.

(something to do with chicken and honey and fruit)

Zomerquilt en koekskeskoek

 

De creativiteit spatte gisteren van de keukentafel: de stoffen lieten zich gewillig scheuren en knnippen  voor zowel een zomerquilt (lekker vrolijke kleuren) als mijn  voor de  gehaakte tas ( concept tas zie  vorige blogpost)

 

Yesterday I selected fabrics for a summer quilt (nice sunny colours) and I also tore some apart for my crocheted bag (see previous blogpost)

 

 

De kleine lapjes komen uit een stalenboek van kinderkamergordijnenstoffen, ooit op een rommelmarkt gekocht voor een appel en een ei.

Ze zijn allemaal kant-en-klaar op 25cm x25cm.

Doorgaans knip ik de lapjes van een quilt niet groter dan 15 x 15cm

(zoveel te kleiner, zoveel te schattiger);

Eerst heb ik overwogen van alle lapjes in vier te knippen (zodat ik allemaal 12,5-kes kreeg) maar vermits deze dagen mijn geduld (nog) minder is, heb ik die idee wijselijk laten varen.

 

The squares of fabric are 25 cm and come from a book of patterns for children bedrooms curtains that was used in a shop and sold very cheaply because it was last season's.

Since a quilt becomes more beautiful when the squares are small, I first wanted to cut each square in four parts, but then again my patience is gone thes days, so I decided to keep them as they are.

 

Ook een heel tafellaken van de kringloop  is verknipt voor de quilt, pas na een poos merkte ik het label op het tafellaken: "Irish linen".

Dat klinkt goed.

 Even spijt van mijn kniplust :(

maar daarna de  berg tafellakens (de linnenkast puilt uit)

in gedachten en geweten gesust. 

 

 

Only after I had cut a watergreen tablecloth of the thrift store into squares, I noticed the "Irish linen" mark. Looks special.Too bad, too late.

It is not as if I haven't enough tablecloths,

they tumble out of the linen cupboard each time I open it.

 

En omdat vandaag de dochter 14 dagen thuiskomt van Hamburg op ziekenbezoek ('t schijnt dat ze gaat koken voor mij!! Haha! Nooit eerder vertoond in huize Dachshund, wel spannend!)

maakte ik gisterenavond een petit-beurre-koek (bestaat dit in Nederland ook? Ik geloof  dat het typisch Belgisch gebak is)

 Helaas lust  de echtgenoot ook extreem graag deze "koekskeskoek" en gisterenavond heeft hij hem blijkbaar ontdekt(achteraan weggestopt in de koelkast) , er is bijgevolg al een flinke hap verdwenen.

 

Since our daughter is coming home from Hamburg  this evening, I made her petit-beurre-koek ( a typical Belgian pastry). Unfortunately my husband is also rather fond of it, and he already found it yesterday evening.

My daughter has announced that since her visit home is actually a "sick call", she'll cook for me the next few days (never has done that before, I'm amazed and curious and a little bit sceptical...:)

 

 

Bij familiegezelligheid horen versgeplukte bloemen en versgestreken tafellakens.

Zo dadelijk nog wat leeuwenbekjes plukken, ze staan heel weeldering in de voortuin.

 

No family cosiness without fresh flowers and fresly ironed tablecloths.

Verrassingspakket

Heel wat mensen worden graag verrast door een onverwachte bezoeker, een surprise party, een stripper die uit een taart tevoorschijn springt, een vriendschap uit het verleden die plots weer opduikt , een verrassingsweekendje of een coup de foudre…..

Voor mij niets van dat alles  (tenzij men erg zou aandringen : in dat geval mag die stripper even zijn sprongetje doen maar absoluut niet dansen J)
 Ik word het allerliefst verrast met een doos met gaten waarin iets levend zit en dan ta-da… een corgi die uit eruit gehijgd komt… maar om tal van redenen moet dat nog even wachten..

En op nummer 2 van de verrassingslijst: onverwachte stoffen. Tot op vandaag kwamen die verrassingsstoffen steeds van de dochter (de echtgenoot winkelt  in het buitenland niet verder dan de luchthavenshops) de dochter  koopt mij stofjes op de vreemdste plaatsen. Sommige ervan zijn zo  wonderlijk dat ze nog altijd in mijn stoffenkast liggen (ik durf niet eraan te beginnen uit vrees d ze  te verknoeien)

Ook van mijn heel creatieve collega Jacqueline die plastische opvoeding geeft op school en voor haar vak restanten in stoffenwinkels bij elkaar haalt, kreeg ik ooit al eens hele stapels coupons van gordijnenstoffen. De quilt die ik in het ziekenhuis meenam is daarvan gemaakt in 2003. Je ziet hem hier.

En nu, tien jaar later vind ik weer een verrassingspakket aan de voordeur.Even denk ik “he?” maar dan zie ik het bolletje stoffenreepjesgaren bovenaan liggen en weet ik het : Jackie! In deze blogpost liet ze met weten dat ze mijn aardbeienstof wil ruilen voor allemaal "lelijke stoffen".

 

A lot of people like to be surprised by an unexpected visitor, a surprise party, a stripper popping out of a cake, a friendship from the past suddenly reappearing, a surprise weekend or a coup de foudre .....
For me, nothing like that works (unless one should really insist: okay let the stripper jump out of the cake but please don’t let him dance  J )

The number one surprise for me would be a box with holes in it and I can hear the breathing inside and suddenly oh! there it is: a corgi jumps out  ... but for that we’ll  have to wait a while ..
And at number 2 of the list of  unexpected surprises: a collection of fabrics. Since my daughter is aware of this desire, she buys all kinds of fabrics all the time. Each time when she’s been abroad she has a nice tissue for me, some of them origin from the strangest places. Some of them are so wonderful that they are still in my  fabric closet  (I do not dare to get started because I’m too afraid to mess them up)

Besides my daughter there’s also  my very creative colleague Jacqueline, arts education teacher  at our  school, I once got a whole stack of coupons drapery fabrics. The quilt that I took in the hospital  was made ​​in 2003.

And now, ten years later I find a surprise package at my doorstep again.
For a moment I think "huh?" But then I see the ball yarn fabric strips on top and I know  Jackie has been here! She already let me know here that she wanted to swap a whole bunch of ugly fabrics for my strawberries.

 

 In het pakket zitten allemaal stoffen waarvan Jackie zegt dat het niet meteen de mooiste kleuren zijn, maar dat ze perfect dienen om verscheurd te worden.

Voor een aantal stoffen klopt dat.

Bruin is niet meteen mijn lievelingskleur.

Maar die kleine hierboven dienen perfect voor toiletzak.

 

En deze gaan in mijn zomerquilt.Die al een hele poos ligt te wachten....

 

De grillige vormen  zie ik echt heel graag, dat wordt een zomertafellaken om buiten te eten.

 

Deze zijn niet helemaal mijn ding.

Ik heb geprobeerd ze te verscheuren in reepjes maar omdat ze te dik zijn, lukt dat niet zo bijster.

 

 

En omdat Jackie een geel bollenreepje heeft gerold voor mij, ben ik meteen met een nieuw haakwerk aan de slag gegaan. Het wordt een tas.

De onderkant is jouw stoffenrepenbol, Jacqueline!

Merci ik ben superblij ermee.

 

 

Wat houd ik van dit soort haakwerk. 

Helemaal mijn tempo.

Snel dus.

 Eén helft van de tas klaar en de bol voor de andere helft alvast geknipt en gerold:

 

One half of my summer bag is ready.

And the other half has already been torn and rolled.

How I like this kind of crochet.

Rough and quick.

In een dachshundjurk naar jubileum per tractor

 

 

Kijk wat ik zonet vond op mijn verplichte gezondheidswandeling:

een tractorencaravaan voor een 25-jarig jubileum.

Heel ongewoon.

 

Ook Elien is van de de partij en kruipt zo dadelijk in een tractor.

Kijk wat ze draagt:

een echt dachshundjurkje.

Het staat haar beeldig.

 

 

Look what I found on my daily walk:

lots of tractors forming a huge procession.

And in one of them is Elien. She's wearing a very nice dachshund dress.

 

 

 

Stephan en Sonja , die verderop in de straat wonen,

vieren hun 25-jarig huwelijksjubileum;

Omdat Stephan heel veel bevriende boeren kent, hebben ze allemaal hun tractor uit de schuur gehaald en rijden ze zo dadelijk in caravaan naar het huis van Stephan.

Elke tractorchauffeur stapt daar even uit om een rode roos te overhandigen aan het koppel.

Toevallig kom ik op hun verzamelpunt uit.

 

Stephan and Songa have been married for 25 years.

Since Stephan knows a lot of farmers,

they all got their tractors out of the barn

and  in a minute they'll drive to Stephan's home.

Each one of them will give a red rose to the couple.

 

 

Daar gaan ze dan, allemaal witte wolkjes puffend uit hun dikke pijp

 de meesten  enthousiast toeterend.

Dit wonderlijk zicht  ontroert en ik ben echt wel benieuwd naar de reactie van Stephan en Sonja.

- het is een verrassing, ze weten van niets-

Ondertussen weer beland bij eigen voordeur, probeer ik me voor te stellen hoe het zou aanvoelen als hier allemaal stoere boeren stonden te toeteren.

Ik kan het niet helemaal bevatten.
Een zaak staat vast:
Mijn wandeling was wel weer de moeite waard!

 

There they go: all hissing and puffing

and breathing white clouds.

This thrilling view really kind of moves me

Meanwhile I've reached my own frontdoor again and I wonder how Stephan and Sonja will react when they open their door.
Such a nice suprise!

Kapel- en kuikenkennismaking,

De voorbije dagen heb ik veel geborduurd. De roosjes van Cath Kidston die de dochter zo liefdevol voor mij is begonnen (lees hier het verhaal) geraken uiteindelijk toch nog afgewerkt. Ik twijfel nog steeds of het een kussen of de bovenkant van een voetenbankje moet worden.

Wat denken jullie?

 

I have been stitching a lot lately. Al last I feel the Cath Kidston's roses will  be finished after all. My daughter started this project as a Christmas gift. You can read the story here.

Still wandering whether it should become a cushion or a foot stool in the end.I certainly could use your advice her.

 

 

 

Op dokters advies moet ik heel veel wandelen. Dus vort dan maar. Toen ik vertrok lag Hugo te slapen voor ons huis. Hij is zo pluizig schatig dat ik me altijd enorm moet bedwingen om niet in hem te knijpen. Hugo is van 2004 maar in mijn ogen blijft hij altijd onze kitten.

The doctor asked me to walk a lot, so I just went. Hugo was sleeping in front of the house. He's such a cutie, so sweet, I always feel the urge to pinch him somewhere.

Hup! Daar ga ik , wandelend in onze straat:

En ik ben beschaamd het te zeggen. We wonen hier al 13 jaar en al die tijd staat er bij het einde van de straat een kapelletje en ik kom daar minstens twee keer per dag richting stad/werk voorbij.
Dat is dus 13 jaar = 4745 dagen x minstens twee keer per dag= 9490 keren al in aller haast gepasseerd en ... nog nooit binnen geweest.  Met mijn  autoverbod nu, en  de wandelverplichting erbovenop, nu volgt de onthaasting en vermits de kapelletjesdeur uitnodigend openstaat, moet ik wel binnen. En eigenlijk word ik ontroerd door zoveel eenvoudige maar mooie dingen (vooral het handgemaakte kruisje met takjes is enorm charmant):

We have been living for 13 years in our house and at the end of the road there's a littel chapel in which I have never entered because I never find the time (shame on me) I'm always passing it in the car on my way to work and to town  and there always seems one urgent thing to do. I must have been passing there at least 9460 times and only now that I am forbidden to drive and have to walk, I found the time to take a look inside and it really is adoring. So many charming little things (have a look at the bigger picture and see how some one made a cross with little twigs)

 

 

En op de terugweg ontmoet ik een buurvrouw van halverwege de straat waar ik ook nog nooit was gestopt (alweer omwille van dat gigantisch drukke werk). En ze zegt dat ze kuikentjes van één week oud heeft en dat ik eens moet komen kijken en achter haar huis zitten dan de wonderbaarlijkste  dieren.

Schitterende kippen, iets vissigs in de twee vijvers en een aantal hertjes.

Als je de foto vergroot zie je dat de kuikentjes allemaal zwart zijn, op één ros na.

De buurvrouw vertelt me dat de zwarte haan duidelijk de baas in het kippenhok is en zijn rosse collegahaan voortdurend komt wegjagen wanneer die iets heeft met een kip.

Maar blijkbaar heeft de rosse toch ergens stiekem zijn kans gezien(vanwege dat ene rosse kuiken)

Heb ook vandaag voor het eerst geleerd dat een reeks kuikens van verschillende vaderhanen op één moment kunnen hatchen.

 

On my way home I was stopped by a neighour in whose home and garden I had never been (once again too little time and always passing be in the car).She invited me in to have a look at the little chickens that had only hatched a week ago.

 

 

En bij thuiskomst zitten Lola en Lou  gebroederlijk op mij te wachten (honger), ziet het vingerhoedskruid er mooi uit in tegenlicht en schijnt de late middagzon supermooi in de ontembare roderozenstruik tegen het eetkamerraam met de jasmijn eronder.

Ik vind het niet erg dat ik moet onthaasten.

Mijn been doet nog te veel pijn om wilde dingen te doen.

 

 

And when I got back home, Lola en Lou are very patiently waiting for their dinner.

The garden looks amazing with the late sunlight and so do the climbing roses and the jasmine against the diningroomwindow.

Going slower through life certainly has a lot of advantages. Too bad it has to go together with never ending pain. (Wish it would go away very soon now)