De 27-jarige zoon die werkt en woont in Brussel is dit weekend
thuis. Fun gegarandeerd. En prettige gestoordheid in huis.
Ik overhandig hem zijn Engels cadeautje , hij geeft me een lading te wassen en te strijken hemden in de plaats, het voetenbankje
verandert in een krantenkiosk, de
kussens worden uit de zetel gegooid, kranten en zappers overal en…. hij leert me de Duitse naamvallen.
Kortom: die band met de eerstgeborene blijft speciaal en
hartverwarmend.
My
27-year-old son who lives and works in Brussels is at home this weekend.
Fun…and a very pleasant disturbance of our house guaranteed.
He gets his English gift (see pic 1)and I get his dirty laundry (lots of shirts to be washed and ironed), the footstool changes into a newspapers kiosk, the cushions are thrown out of the sofa, newspapers and zappers all around and .... he shows me the finesses of the German language.
Fun…and a very pleasant disturbance of our house guaranteed.
He gets his English gift (see pic 1)and I get his dirty laundry (lots of shirts to be washed and ironed), the footstool changes into a newspapers kiosk, the cushions are thrown out of the sofa, newspapers and zappers all around and .... he shows me the finesses of the German language.
De zoon is een nachtmens, hij blijft lang na twaalven wakker. De volgende ochtend lijkt Wereld Oorlog 3 uitgebroken in de woonkamer. Op zijn Sherlock Holmes kan ik perfect reconstrueren wat hij allemaal de voorbije nacht heeft gedaan.
Voetenbankje bedolven onder de lectuur die de zoon meeheeft.
Daarnet deed ik een Duitse uitspraak aan het adres van de zoon ,
en toch wel met verkeerde naamval zeker.
Ik werd prompt gecorrigeerd
en de zoon nam de ontbijtkrant ter hand
om het hele systeem uit te leggen.
Waarom is hij geen leraar geworden?