De voorbije dagen heb ik veel geborduurd. De roosjes van Cath Kidston die de dochter zo liefdevol voor mij is begonnen (lees hier het verhaal) geraken uiteindelijk toch nog afgewerkt. Ik twijfel nog steeds of het een kussen of de bovenkant van een voetenbankje moet worden.
Wat denken jullie?
I have been stitching a lot lately. Al last I feel the Cath Kidston's roses will be finished after all. My daughter started this project as a Christmas gift. You can read the story here.
Still wandering whether it should become a cushion or a foot stool in the end.I certainly could use your advice her.
Op dokters advies moet ik heel veel wandelen. Dus vort dan maar. Toen ik vertrok lag Hugo te slapen voor ons huis. Hij is zo pluizig schatig dat ik me altijd enorm moet bedwingen om niet in hem te knijpen. Hugo is van 2004 maar in mijn ogen blijft hij altijd onze kitten.
The doctor asked me to walk a lot, so I just went. Hugo was sleeping in front of the house. He's such a cutie, so sweet, I always feel the urge to pinch him somewhere.
Hup! Daar ga ik , wandelend in onze straat:
En ik ben beschaamd het te zeggen. We wonen hier al 13 jaar en al die tijd staat er bij het einde van de straat een kapelletje en ik kom daar minstens twee keer per dag richting stad/werk voorbij.
Dat is dus 13 jaar = 4745 dagen x minstens twee keer per dag= 9490 keren al in aller haast gepasseerd en ... nog nooit binnen geweest. Met mijn autoverbod nu, en de wandelverplichting erbovenop, nu volgt de onthaasting en vermits de kapelletjesdeur uitnodigend openstaat, moet ik wel binnen. En eigenlijk word ik ontroerd door zoveel eenvoudige maar mooie dingen (vooral het handgemaakte kruisje met takjes is enorm charmant):
We have been living for 13 years in our house and at the end of the road there's a littel chapel in which I have never entered because I never find the time (shame on me) I'm always passing it in the car on my way to work and to town and there always seems one urgent thing to do. I must have been passing there at least 9460 times and only now that I am forbidden to drive and have to walk, I found the time to take a look inside and it really is adoring. So many charming little things (have a look at the bigger picture and see how some one made a cross with little twigs)
En op de terugweg ontmoet ik een buurvrouw van halverwege de straat waar ik ook nog nooit was gestopt (alweer omwille van dat gigantisch drukke werk). En ze zegt dat ze kuikentjes van één week oud heeft en dat ik eens moet komen kijken en achter haar huis zitten dan de wonderbaarlijkste dieren.
Schitterende kippen, iets vissigs in de twee vijvers en een aantal hertjes.
Als je de foto vergroot zie je dat de kuikentjes allemaal zwart zijn, op één ros na.
De buurvrouw vertelt me dat de zwarte haan duidelijk de baas in het kippenhok is en zijn rosse collegahaan voortdurend komt wegjagen wanneer die iets heeft met een kip.
Maar blijkbaar heeft de rosse toch ergens stiekem zijn kans gezien(vanwege dat ene rosse kuiken)
Heb ook vandaag voor het eerst geleerd dat een reeks kuikens van verschillende vaderhanen op één moment kunnen hatchen.
On my way home I was stopped by a neighour in whose home and garden I had never been (once again too little time and always passing be in the car).She invited me in to have a look at the little chickens that had only hatched a week ago.
En bij thuiskomst zitten Lola en Lou gebroederlijk op mij te wachten (honger), ziet het vingerhoedskruid er mooi uit in tegenlicht en schijnt de late middagzon supermooi in de ontembare roderozenstruik tegen het eetkamerraam met de jasmijn eronder.
Ik vind het niet erg dat ik moet onthaasten.
Mijn been doet nog te veel pijn om wilde dingen te doen.
And when I got back home, Lola en Lou are very patiently waiting for their dinner.
The garden looks amazing with the late sunlight and so do the climbing roses and the jasmine against the diningroomwindow.
Going slower through life certainly has a lot of advantages. Too bad it has to go together with never ending pain. (Wish it would go away very soon now)
