Herfstvakantie

Al lang niet meer me zo te pletter gewerkt als de voorbije week,
dus deze vakantieweek komt als geroepen.
Meteen al maar een kussen gemaakt van de kringlooplap die hier al een tijd lag en waaraan
ik elke avond één heel klein beetje meer rand haakte:

De achterkant is rode ribfluweel:

 

De voorbije weken een aantal wonderlijke zaken gezien in scholen waar ik een stagiaire bezocht.
Een kapstok van hertenpootjes:

 

Een deur waaraan,

-ondanks het feit dat ze nooit open mag blijven-

toch erg verwoede pogingen zijn gedaan om

het tegendeel te verkrijgen:

                               Tussen de stagebezoeken door, nog lesgeven ook,
                               en ... hoe kan het anders? Kopiëren ook nog.
                               (merci aan collega Koen voor de onverwachte foto)

Tussendoor toch ook even genieten van wat lekkers

(Sint-Truidense specialiteit: op de bodem koekskesdeeg,

dan een luchtige chocomousse en eromheen een knisperig krokant laagje gesmolten chocolade-

je zou voor meer een zonder begaan,)

 

En de herfst maakt ook heel veel goed:

                                             oh ja, en dan heb ik ook nog een stoel geschuurd
                                             ( ja, Kris, je hoort het goed, SCHUREN....heerlijk)
                                             die wordt binnenkort geverfd en krijgt een mooi stofje,
                                             er is er nog een tweede in aanmaak (een kasteelstoel)

 

De kasteelstoel vind ik enorm schattig met al die bolletjes.

Ik zoek momenteel nog een stofje dat er het best bij past,

en uiteraard moet hij ook nog geschuurd en geverfd worden.

Liefst een gewaagd kleurtje maar eens,

iemand een suggestie?

 

 

En vandaag op de eerste dag van mijn vakantie,

naar Brussel gereden.

Belofte maakt schuld:

ik ben de zoon gaan helpen met de grote poets van zijn appartement.

 

Het wekelijkse stoffen en stofzuigen doet hij zelf,

maar twee keer per jaar bied ik hem mijn diensten aan

(ruitenwassen vindt hij erg lastig,

en met grote kalkaanslag in de badkamer heeft hij het ook moeilijk)

Daarna zijn we samen gaan shoppen.

Ik kocht mezelf een boek van SALTER

(a sport and a pastime)

-Light Years van diezelfde auteur vond ik prachtig-

in mijn favoriete bookshop Waterstone's.

 

Tijdelijk uitgebluste wervelwind

 

Ik ben een wervelwind. Op topsnelheid,razend door het leven, veel projectenten tegelijk op stapel, boordevol ideeën, bruisend van energie, onstopbaar…   Op dit moment echter stukken minder snel. Omdat  ik met gebogen rug door het leven hink,voel ik me soms Quasimodo van de Notre Dame. (hoe  is het met hem trouwens afgelopen? -ik ben het einde van het verhaal vergeten, misschien maar best ook..-)

Gelukkig is er nog Lupus die bijzonder schattig slaapt op mijn “allegaartuindeken” (klik hier voor het hele verhaal) met zijn ene poot trillend in de lucht.Heel uitnodigend om mijn moe lijf ernaast te leggen. En Lola, die elk kussen dat toevallig op de planken  belandt, meteen weet te vinden om er triomfantelijk bovenop te liggen. Ik word heel erg rustig van mijn drie katten.

Most of the time, I am quick, speedy, swirling and always hurrying.  Unstoppable doing the most various things at all times, full of energy.  But not right now. Right now I feel like Quasimodo of the Notre Dame, with my back stooped, limping through life.  Everything slows down, thank god there is Lupus to lay down next to. In the picture he’s sleeping at the “allegaar”blanket. Read all about it  here       And there is also Lola who always immediately spots a cushion that has fallen on the grounds and obviously takes advantage. My 3 cats help me to feel better.

Vermits mijn herniapijnen alsmaar aanhouden, kreeg ik  een nieuwe scan  die aantoont dat de voorbije drie maanden helemaal niets aan mijn toestand is veranderd, terwijl de neurochirurg  en ik hoopten dat de hernia met de tijd vanzelf zou “verschrompelen”. Het verdict blijkt onherroepelijk: een rugoperatie volgt heel binnenkort. 

Due to never ending hernia pains, I had a second scan in the hospital which proves the hernia won’t go away by itself (that was what we were waiting for the previous months) and so I will be operated on in the next few weeks.

Ondertussen  probeer ik eerst al mijn schoolwerk klaar te krijgen (ja, ik ben super plichtsbewust dus alles moet nog verbeterd en nagelezen en gequoteerd) zodat ik me geen zorgen moet maken wanneer ik met ziekteverlof ga binnenkort, en rust ik veel, dus dat betekent veel lezen. Gelukkig had de echtgenoot gisteren een kookboek voor me mee: “De pure smaak van Limburg” en zijn er vandaag de weekendkranten. In het magazine van het BVL staat een kleine stukje over een heel bekende filmster die onherkenbaar door Cannes kan slenteren omdat hij zo verdikt is. Weten jullie wie het is? Vroeger zag ik hem heel graag acteren maar zelfs in zijn huidige hoedanigheid spreekt hij me ook aan : ik hou van mannen met een hoek eraf, en zo ziet hij er beslist uit.

But still so many things to do before the operation. Have to finish all my schoolwork first (give points etc…) and other stuff. For the moment I’m resting more and I read a lot. My husband brought me this cooking book with all kind of recipies from Limburg (that’s the part of Belgium in which we live) and I also found this picture in the newspaper “Het Belang Van Limburg”.  Do you guys happen to know who it is?  He once was a very famous actor but now he is walking in Cannes en nobody recognizes him. Actually I like him this way. He can give me a sick-call any time.

Het Limburgs kookboek beschrijf zowel voor-, hoofd- als nagerechten maar vooral de laatste spreken me aan :

 Maaseiker knapkoek, frambozen, chocolademousse en granité van agrum

Verloren brood met bramen uit de Limburgse bossen en yoghurt-citroenverbena ijs

 

 

Wie herkent deze acteur? Ooit een hunk, nu best ook nog schattig.

Hij mag gerust bij mij op ziekenbezoek komen.

Ready made kunst?

Danig gebrainwasht door al  dat blogverkeer over handgemaakte kunstwerken, verkeerde ik daarstraks even in de veronderstelling dat dit een kleurrijke  ready-made was. Net toen ik wou checken of ik hem kon boetseren of zo, viel mijn oog op de krantentekst erbij: dit is een foto van het eerste Europese trainingscentrum voor robotchirurgie dat zopas werd geopend in Melle (bij ons). Niets handgemaakt, niets kunst, gewoon pionierswerk van het ziekenhuis van Aalst. (artikel in DE STANDAARD van 16/04/2013 p. 12) .

Dat neemt niet weg dat ik het toch graag in de woonkamer zou zetten.’t Zijn helemaal mijn kleuren.

En van ziekenhuis gesproken, toen ik daarstraks wachtend op mijn tweede rugscan in de wachtzaal “The light of Amsterdam” las, heb ik even hardop gelachen bij de volgende passage (dat overkomt me haast nooit)

Gaat vooraf in het boek: de hoofdfiguur die aan zijn vrouw bekent dat hij een one-night-stand buitenshuis had, wordt zonder pardon op de stoep gezet. Een poos later heeft hij spijt van zijn impulsieve act maar ondertussen heeft zijn vroegere vrouw een nieuwe vriend opgescharreld: Gordon,een bouwvakker, vijf jaar jonger dan zijzelf  en heel viriel, niet slim (Gordon  heeft The Sun folded on the dashboard of his white van like a proud proletarian flag) terwijl hijzelf en zijn vrouw  net zo intellectueel zijn. En dan komt deze passage:

“The solace he (= de hoofdpersoon) tried to take in his intellectuel superiority was thinning in spiteful synchronicity with the thinning of his hair and if at the back it still rested at an artful and slightly rebellious length below his collar, there was a melting polar cap at his crown that he monitored in the mirror on a weekly basis. In spiteful contrast Gordon sprouted hair from every possible part of his body: he had a Michael Heseltine hairline that started low on his head and swept back like the thickest of hedges where all sorts of wildlife- foxes, rabbits, birds’ nests- could hide undetected. It fell out form his always open shirt like tumbleweed in an abandoned Wild West town; it swathed his forearms.”

Goddelijk toch?