Wolmagneet en wolbadge

 

Doorheen de jaren verzamelde ik heel wat badges
(van allerlei festiviteiten en activiteiten)
 en ook ordinaire magneetjes (met niets erop) waarvan ik dacht: "jullie recycleer ik ooit in iets mooiers".

Hier zijn ze dan, met wol omhaakt en wat steekjes erop genaaid.

De grote zijn magneten, de kleine badges

(die ik als broche gebruik):

 

 

 

Bij mij is af, af.

Ik ga het niet herdoen omdat het een tikkeltje fout loopt.

Ik houd namelijk van imperfectie.

Zo vind ik de kersjes hierboven best geslaagd,

maar is er duidelijk iets mis met de twee hieronder.

Sterker zelfs, het is niet te zien wat ze moeten voorstellen.

Of toch?

Vermoedelijk valt deze zelfs
onder de categorie "grandioze misbaksels":

 

En wat te doen met deze afbeelding?

Is ze beter of slechter dan mijn huidige  banner?

Probleem: ze zit in de hoogte en voor de banner
moet het meer verticaal.

Dat lukt niet met dit dachshundhuisje, of toch?

 

Allegaartuindeken

 

Vanavond een zomerdeken naar de tuin gehaald. Voor de fleur.

Het bestaat uit een samenraapsel van:

1. Breisels uit de tijd dat ik nog pulls voor de kinderen maakte en na een mouw of zo stopte omdat ik ofwel geen garen, ofwel geen zin meer had… die zwarte met die Noorse bloemmotieven is nooit afgeraakt wegens te kleine naalden, te veel telwerk en te weinig geduld, 

2. Sjaals die ik ooit begon maar niet graag zag wegens te fel,

3. Granny squares die ik ooit voor een kussen begon maar  met te grote haaknaalden en bijgevolg niet netjes genoeg

4. Een rand van een hartenmotieffleeceke dat nergens bij paste en telkens wanneer ik in mijn stoffenkast keek vroeg ik me af waarom ik dat in godsnaam ooit had gekocht.
 

 Tonight  I used my summer blanket in  the garden. Seeing it, always makes me  warm inside and happy.
It actually rather is a  hodgepodge of:
1. Knitted things from the time I still knitted pull-overs  for the children and made ​​a sleeve or so and then quit  half way because  I was out of  yarn, or the knitting  no longer made sense ... that black knitting with Norwegian motifs  never was finished at all,
2. Scarves that I once started but  that I did not like because they seemed too bright
3. Granny squares that I ever started as  a cushion but with  too large crochet hooks   that made it  look like the most ugliest cushion in the world.
4. Some fleece fabric that seemed useless and I was asking myself why on earth did I ever buy it

 

Resultaat: een allegaartuindeken, een misbaksel eigenlijk, maar iedereen houdt ervan. Wanneer de dochter niet in Hamburg woont, gebruikt ze het doorgaans om op haar buik in het gras een boek te lezen. Er komt dan altijd een kat of twee bijliggen. Dit deken trekt ze werkelijk aan, kunnen ze goed hun nagels inzetten.


When the daughter doesn’t live in Hamburg, she uses this thing it in the grass reading a book. On her belly of course. At such a time there always is one (or 2 or 3 ) cat hovering about. The cats truly ador this combination of wool, yarn and fleece, apparently this is the best material to put their nails in and scratch along.

En van katten gesproken. Lola die net als ik met rug en achterpoot/been-problemen kampte de voorbije twee maanden, recupereert stilaan. Op dit ogenblik is ze zelfs weer in staat om in de sofa te springen. Ik had zonet een warmwaterkruik gemaakt voor mijn pijnlijke been (eigenlijk gaat het best goed, ik ben vandaag weer de hele namiddag gaan werken, maar nu moet ik even bekomen) en ik zat in de sofa op de laptop en ging even naar de keuken en nu ik hier weer arriveer ligt Lola heel trots bovenop de warmwaterzak. Duidelijk ervan genietend.
Lap, die ben ik kwijt.

Shrinky dinks

Voor het eerst shrinky dinks geprobeerd. De botvink van de dochter is supergelukt en hangt ondertussen aan haar tas.
Mijn pauw vertoont alle tekenen van gemis aan ervaring. De techniek vraagt absoluut om verfijning. Wel erg leuk om te doen. Iemand die weet hoe je het krullen in de oven voorkomt?

Misbaksel

Kerstmis, 15 jaar geleden: trots presenteerde ik mijn eerste zelfgemaakte knuffel aan de dochter: een dalmatiër. Haar twijfelachtige blik (ze was op een leeftijd waarop men nog niet perfect de kunst van tactvol reageren onder de knie heeft)sprak boekdelen. En toen ze daarna bij de naamgeving ook nog twijfelde tussen "mormel" of "misbaksel", werd mijn ergste vermoeden bevestigd.
Misbaksel staat nog altijd op de slaapkamer van de dochter en heeft na al die jaren een speciaal plaatsje in ons beider hart.