Het omgekeerde Indiana-Jones-gevoelen

 

Kennen jullie dat gevoel bovenop een razendsnelle trein te zitten?
NIET zoals Indiana Jones, met een sierlijke boog van de ene wagon naar de andere springend, maar WEL heel plat op het dak, wanhopig vastgeklampt aan op het even welke houvast… vanuit de ooghoeken raast de vertrouwde omgeving   in een zucht voorbij en er is maar één gedachte: hopelijk komt het eindstation heel snel....(nog twee heel erg drukke weken voor de boeg).

Zware  combinatie  stagebezoeken -ziekenhuisbezoeken (met mama gaat het iets beter maar ze moet zeker nog een paar weken in het ziekenhuis blijven tot aan haar nieuwe heupoperatie).
Verder veel ander schoolwerk, huishoudenwerk, tuinwerk…. tijdens elk werk, dringt de gedachte aan het volgende zich alweer op. Terwijl ik deze blogpost schrijf, bekijkt een hele stapel BZW’s van studenten me verwijtend, staat het gras keihoog -en onder de boterbloemen- en heeft Lola geen slaapplaats  meer. Haar mand is helemaal platgeslapen (ze krijgt binnenkort een nieuwe) en haar kartonnen-doos-kattenhuis is ingestort.

 I"ve got the feeling I am on top on a very fast train. Not in an Indiana-Jones reckless way, but rather desperately holding tight onto the roof and waiting to get off as soon as possible.
The combination of the hospital visits at my mum's and work (lots of it)  does not work at all. My life is getting by very fast: my pile of schoolwork is looking reproachingly at me, the grass is high and full of  butterflowers and Lola's sleeping place no longer exists.

Middenin de drukte werkt een doodgewone afwas-met-de-hand lichtelijk therapeutisch ...


    en bloemenboeketten-bij-elkaar-zetten werkt ook enorm rustgevend:

De katten krijgen deze dagen iets minder liefde dan gewoonlijk, ze redden zichzelf:

    These days the cats have to take care of themselves, not much tender love and care from my side:

 

Ter compensatie van het feit dat ik bovenop de trein lig, krijgen ze eens het echte-dure-katteneten,
de etiketten alleen al: zo mooi, kijk dat Lam dat rechtstreeks van de dijkweide komt, die vuurtoren:

 To compensate the fact that I've got so little time for the cats, they are fed with the real stuff

Ledigheid is des duivels oorkussen

De stapel stagemappen in mijn werkkamer groeit  onrustwekkend en  bereikt een onheilspellende hoogte. Koudweg negeren behoort niet langer tot de opties. Het zuchtje wind van het fototoestel  veroorzaakt al meteen een gigantische mappenlawine.

Dit  onmiskenbaar teken  dwingt me  te beginnen lezen.
Interessante lectuur?  De lesvoorbereidingen van mijn studenten hun stage. Zijn ze inhoudelijk correct? Stevig  gestructureerd? Inspelend op de leefwereld van hun publiek? Met interactieve werkvormen? En bovenal creatief?
Vooral dat laatste lijkt me geen probleem  voor  de bovenste glinsterende sprookjesmap.

And now:keep calm and carry on reading, you hernia woman ....want ledigheid is des duivels oorkussen (daarmee waarschuwde mijn vader me vroeger thuis als ik niets zat te doen en het zit nog steeds in mijn hoofd)

The pile of student’s workbooks  in my office is growing alarmingly into an  ominous height. Coldly ignoring them is no longer an option. The breeze from the camera immediately causes a  huge file avalanche.
This unmistakable sign forces me to start reading.

Interesting literature? Mmmwa... It concerns the preparations of my student’s lessons . Are they correct ? Firmly structured? Responding to the world of their audience? With interactive teaching methods? And most  of all: do they shine in creativity?  ....The glittering fairy tales map  on top of the pile appears to have tons of it.

And now: keep calm and carry on reading, you hernia woman... because  “ledigheid is des duivels oorkussen”. (This is a Dutch expression warning about the fact that “ idleness is an invitation for the devil to come and get you”, don’t know how to translate it, does this expression also exist in English?)