Deze week belachelijk hectisch bezig geweest.
Te veel schoolwerk.
Te weinig tijd voor mezelf.
Gelukkig ook een paar ontspannende elementen tussendoor:
het hartjeskussen, voor de dochter ooit gebreid
toen ze op haar achttiende op kot ging,
helemaal leeggehaald,
de platte vulling eruit gehaald
(God weet wie er de voorbije jaren allemaal op gezeten en gelegen heeft)
en opnieuw FLUFFY gemaakt
voor in haar roze zetel
in haar Brussels appartement
(bij het woord fluffy alleen al,
denk ik aan zacht en wolkjes en ga ik zweven)
.
Ik heb er meteen maar twee rozige bij gezocht.
Van Oosterse zijden stof.
Het appartement van de zoon heb ik ook met heel veel plezier helpen inrichten, maar heel eerlijk,
als het met méér kleur mag,
ligt toch meer van mijn ziel erin.
I made these cushions for my daughter who is now living in her apartment in Brussels.
I also helped my son when he was
installing himself in his appartment
but since he didn't want any colours,
I like the furnishing at my daughter's place better.
Vorig weekend naar het pop-up-village in hangar 58 geweest.
Prachtige locatie naast de Oude Stad in Bokrijk,
maar weinig echte kramen voor mij.
Eerder een luxe voor jonge ouders.
Heel veel peuter- en babyspullen.
Ook mooie kaartjes en juwelen wel.
Een paar kleinigheden gekocht maar
(jullie kennen me ondertussen)
helemaal ingepakt gelaten.
En helaas: geen stof voor mijn kleine laptop.
De zon heeft deze week supermooi binnen geschenen:
This week the sun has been shining unstoppably
(I guess this word does not exist in English but I write it anyway,
if it isn't a word, it should be made one) .
En de katten hebben bij gebrek aan belangstelling van mijnentwege
enorm veel gedoezeld deze week.
The cats seem to have been sleeping whole week long.
(Probably because I didn't have any time to entertain them,
I feel a little bit guilty about that)
Tussendoor even naar een lezing van Joke van Leeuwen in de bib.
Ik hou enorm van haar directe stijl
en haar onverwachte humor.
Momenteel lees ik haar roman
"Feest van het begin" die veertien dagen geleden de
Ako Literatuurprijs won.
van Leeuwen ziet zichzelf als averechts en verkondigt:
"
"Er staan allemaal mensen in het
midden waarvan ik denk dat ze maar eens even aan de kant gaan staan of van
onderaf gaan kijken".
Eigenlijk vind ik mezelf hierin terug want ik kijk heel graag van onderaf
Op school heeft collega Lucas voor zijn 29ste verjaardag
een Biscotti gemaakt in de vorm van The Union Jack.
Collega An kan er niet van afblijven.
Heel lekker eigenlijk.
Lucas (volgens mij ook iemand die de wereld van onderen bekijkt)
heeft de volgende tekst erbij gezet:
"Rest assured you haven't gone dotty,
There's no such thing as a British Biscotti"
(Lucas from our school
celebrated his 29th birthday,
guess what kind of teacher he is)
Vandaag is de zoon weer eens thuis.
Hij leest dan veel.
Lou zit het liefst van al bij mijn zoon,
(die twee verstaan elkaar zonder woorden)
dus hij kiest de poef die hij het dichtst staat.
(zoals jullie zien is de poef nog steeds oudroos,
ik krijg continu visioenen
van hoe ik hem wil bekleden,
maar helaas ....de tijd ontbreekt...
(eigenlijk wel prima zo want ondertussen heb ik de poef in mijn gedachten al alle mogelijke kleuren gegeven
en is hij behaakt geworden,
bebreid,
benaaid,
bepatchworkt
en begrannysquared
Zoveel waar voor mijn geld,
ik kan hem maar beter roze houden,
dan blijft mijn verbeelding aan de gang)
Our son tends to come home now and then
(especially when he has lots of ironing to be done)
Reading is one of his favourite things
and sitting besides him is one of Lou's favourite things.
Look at him,
he's in heaven.
Als de zoon even opstaat,
profiteert Lou ervan
om over te wippen
naar daar waar het warm is,
maar vooral omdat hij weet dat de zoon meteen zijn plaats weer opeist.
Lou likes to occupy warm places
(especially when he thinks he's not supposed to)
Maar twijfel steekt de kop op
want de poef ziet er ook lekker uit
en de zoon lijkt niet terug te komen,
dus de "guilty pleasure feeling " is weg.
When our son does not return,
the guilty pleasure feeling disappears:
Uiteindelijk wordt het opnieuw de poef.
Het ultieme bewijs van de wispelturigheid van katten.
So back to the pouffe it is:
(Hij ligt nu op exact dezelfde plek als vanwaar hij vertrok)
How I love this fickleness!
