Deze dagen ben ik met één smak terug geslingerd in mijn kindertijd.
Op de lagere school, vanaf het vierde leerjaar,
moest iedere leerlinge een mini-weefgetouw meehebben in de klas
(mijn vader heeft nogal geduveld toen,
hij was de timmerman van dienst , net zo'n imperfectionists als ik ,
en sloeg alle nagels krom)
en sloeg alle nagels krom)
De afspraak ging als volgt:
wie klaar is met zijn rekensommen of met schrijfoefeningen,
mag tussendoor wat weven.
Jongens, dat moesten ze me geen twee keer zeggen,
je kan niet geloven
hoe snel ik gerekend en geschreven heb,
want dat weven,
dat deed ik supergraag.
Ik was toen al erg gefascineerd door wat kleuren allemaal met een mens doen
en in die tijd heb ik heel veel tapijtjes geweven.
(ik heb geen idee waar mijn moeder ermee gebleven is,
ik zou die heel graag nog eens zien)
Moeilijk uit te leggen hoe het menselijk brein werkt,
maar toen ik deze week weer eens een schilderijtje van de kringwinkel
had gedemonteerd,
en een leeg kader voor me had,
bekroop me ineens de zin om er nagels in te kloppen
(om de één of andere reden kwam het me nog precies voor de geest
hoe dat bijna vijftig jaar geleden in zijn werk ging)
Je hebt gewoon dus een houten kaderwerk nodig,
en klopt daarin de nagels op een afstand die je wil.
De mijne staan een 0,75 centimeter uit elkaar.
Dat meten met een latje was voor mij het moeilijkste deel van
de opdracht.
Eenmaal de nagels geklopt,
span je de verticale draden .
Het leukst werkt het met verschillende kleuren gespannen wol.
En als de verticale draden gespannen zijn,
dan neem je gewoon een dikke naald en ga je horizontaal op en af.
(je neemt één draad op, en de volgende niet
en zo door,
en voor de rij erna doe je het precies andersom)
Als je van kleur wisselt, knoop je gewoon de twee draden aan elkaar,
de uiteinden verdwijnen gewoon vanzelf in de horizontale lijn.
Ik heb gemerkt dat het resultaat mooier is,
wanneer de gespannen draden dikker zijn dan de draden die je erin weeft.
Het is werkelijk ideaal voor wolresten,
die kan je gewoon allemaal erin kwijt.
Deze dagen vergaap ik me aan de theatrale luchten.
Niet te geloven wat die allemaal doen.
Ik ben meer een zomer- dan een herfstmens
maar voor deze wolken ga ik toch voluit.
Ik prijs mezelf gelukkig dat ik langs landelijke wegen
van, de school naar huis rijd,
en stap regelmatig uit mijn auto om foto's te maken:
Ondertussen ben ik in de weer met een cadeautje voor de dierenminiswap
die door Mims tasjes wordt georganiseerd.
Bovenstaande foto is een kleine tip van de sluier
