Who did this?

 

 

  Gisterennamiddag heb ik het huis noodgedwongen

onbeheerd achtergelaten wegens een vergadering op school

Bij thuiskomst trof ik dit aan.

Wie kan een reconstructie van de feiten maken?

 

#stapelkussens

Op Instagram daagt Inge van Pixiemiksalot een paar mensen uit om te bewijzen dat wij meer kussens hebben dan zij.
De challenge is -geloof ik- nog niet afgelopen,
dus ik weet niet wie  uiteindelijk wint.

Eerst heb ik geprobeerd één stapel te maken,
maar die veel continu om,
dus zijn ze in drie gestapeld.
Iemand zegt op IG dat ik een kussenverslaving heb.
Hoe komen ze erbij?

    Loulou zit het allemaal van een afstand te volgen (foto boven)

 maar kan zijn nieuwsgierigheid toch niet bedwingen
om het even uit te proberen.

Tof!

Kussenberg beklimmen!

 

Waarom heb ik zoveel kussens?

Het een en ander heeft te maken

 met het feit dat ik graag patchwork quilts naai.

Telkens wanneer ik een vrij groot vierkant heb

(kussengrootte) en het bevalt me toch niet echt om

verder te verwerken in een hele quilt,

dan maak ik er gewoon een kussen van.

(ook mijn moeder heeft ondertussen een hele lading

van zo'n mislukte quilts tot kussens gedegradeerd in haar huis)

 

Wanneer een nieuw kussen is ontstaan, doe ik het om een reeds eerder gemaakt kussen heen (recycleren, eh!) , dat maakt dat je als je een kussen zou opensnijden, je daaronder een ander vindt, en dan nog één en nog één, van alle voorbije 20 jaren (of meer ) dat ik er al maak. De zoon vergelijkt het met de geologische lagen van de bodem, de oudste zitten het diepst.

 Een heel groot aantal heb ik zelf genaaid, of gehaakt, een paar komen er van de kringwinkel (geborduurde schilderijtjes uitgelijst en ingenaaid) en een paar kreeg ik er cadeau, want ja, geloof het of niet , af en toe koopt één van de kinderen me nog steeds een kussen.... en telkens weer ben ik er blij mee. Wie herkent zich hierin? Wie heeft er ook zoveel kussens als ik?

 

Waarom ik meer houd van blogger dan van instagram (dat denk ik toch, moet nog bewezen worden met deze post)

 

Vervolgverhalen zijn zo leuk omdat ze de verbeelding prikkelen.

Dat is tenminste wat ik zelf ervan vind...

 

Ik gooide dus bovenstaande foto op instagram en

verwachtte heel wat vervolgen op het verhaal...

spannend...

NIET dus!

Geen kat die reageerde.

Behalve Inge en Ingrid...

(zie hieronder)

Deze foto's leverden me een dieptepunt aan "likes" op.

Nog nooit zo weinig geliket als bij woordspelletjes...

Er waren zelfs volgers bij die me ge-de-friend hadden!

(allez, jong!)

 

 

Daarom maar even de test gedaan:

ik post tussenin een foto van een tas met koffie erin en een koekje erbij

Ja hoor, nu word ik weer geliket!

 

Hiermee wordt bewezen dat IG vooral bedoeld is voor leuke plaatjes

waarbij je gewoon een hartje moet aanklikken,

jammer dat "verbeelding' hier geen plaats krijgt  :(

 

Jaja, Ingrid, ik weet het , jij was nog aan het nadenken

en zou vast en zeker een geweldig (rijmend ) vervolg bedacht hebben.

 

 

 

 

Wat IG betreft, heb ik mijn les wel geleerd.

Geen denkwerk vragen daar.

Nu zit ik met één grote vraag:

zou hetzelfde experiment via blogger wél vervolgen hebben opgeleverd.

 

Ik houd in ieder geval meer van bloggen dan van IG

omdat de reacties sowieso uitgebreider zijn,

of het vervolgverhaal vervolgt,

dat wacht ik nog af.....

 

                               

op vraag van Carla ben ik nog eens naar Eik-van-de-wei gebaggerd.

Hij ziet er al heel wat minder uit,

zonder de zon in zijn haren.

Het spijt me, Carla,

het venstertje in Eik is verdwenen.

Ik heb wel zijn blaadjes voor jou hieronder gefotografeerd

(Welk soort eik is het?-

vraag aan de pedante madame)

In deze wei komt nooit iemand, behalve soms de boer.
De Limousin-koeien hebben er steeds het rijk voor zich alleen.
Ze schrokken danig toen ik opdook en gingen met zijn allen ervandoor:

 Op veilige afstand stonden ze naar mij te staren:

 Ik staarde terug en toen ze zagen dat het goed volk was

en begrepen dat ze een groepsfoto kregen voor blogger
(en misschien ook voor IG ,
beesten worden op IG vlug geliket

in tegenstelling tot andere objecten   ;()
kwamen ze in formatie allemaal terug,

hollend en al,

gekke beesten,

ik zie ze wel graag, die Limousins

                                         De eikenblaadjes voor Carla

Tussendoor een pocheke voor mijn gsm gebreid,

ziehier voor- en achterkant:

 

 

 En ook nog erin geslaagd de drie katten op één rechte lijn te krijgen
(wie katten heeft, weet dat zoiets niet makkelijk is, ze laten zich namelijk niet commanderen ...)

Heb ondertussen via mail al een bijgewerkte foto van bovenstaande foto gekregen:
Carla heeft de Dachshund in mijn eikenblaadjes gevonden.
Hoera voor Blogger,
het doet wel degelijk de verbeelding werken:
(merci aan Carla):

Het verhaal achter de foto

   Vandaag geluk gehad in de kringwinkel.

   Allemaal mooie spullen, dus maar vlug even op de foto.

Maar laat ik even iets verklaren

aan iedereen die denkt dat zo'n foto vlug is genomen,

think again!

 

Kijk, om te beginnen willen al die leuke zaken

mooi geëtaleerd worden

(en dat duurt even en ondertussen heeft Lola al honger)

en dan nog goed licht zoeken

(terwijl Lola tegen mijn benen begint te duwen)

en wanneer blijkt dat de beste foto's vanuit vogelperspectief

vanop een stoel worden genomen,

wringt Lola zich natuurlijk mee op de stoel

(want de honger groeit aan)

 

 

 

 En je zegt tegen die kat, nog even geduld, eten komt er zo aan,

en dat begrijpt ze, want ze legt zich plat en laat me even gerust,

'plat" betekent ook breeduit

zodat de plaats voor mijn vogelperspectief

aanzienlijk slinkt,

en ik nog slechts één voet op de stoel kan zetten,

de andere voet bevindt zich op een tweede stoel.

Jammer dat ik ook geen foto van deze foto heb

(vanuit een nog groter vogelperspectief dan..)

Ooit heb ik op dit blog gezegd dat ik houd van ALLE borduurwerkjes van de kringwinkel

en dat ze allemaal recycleerbaar zijn tot iets prachtigs nieuws.

Na deze schilderijtjes vandaag te hebben gezien,

neem ik bovenstaande woorden met alle plezier terug.

Ter plekke heel diep staan nadenken maar

absoluut geen bestemming gevonden.

 

Sorry,borduurwerkjes! Maar geen paniek, hoor,

Ingrid liet me juist op IG horen dat ze het jammer vindt, dat ik alweer iets voor haar neus heb weggekaapt,
zij komt jullie vast halen! :)

 

 

Hier een tweede verhaal achter de foto.

Voor wie zich afvraagt waarom Hugo een tikkeltje angstig kijkt:

 

niet te geloven, eh?

Lupus kan niet verdragen dat Hugo aandacht krijgt,

en begint eerst keihard aan de boom te krabben,

daarna vliegt hij er in en

begint van bovenuit intimiderende blikken te werpen.

Dit gezegd zijnde,

is volgende foto perfect in de juiste context geplaatst:

GIGIL: het verlangen om in iets liefs en schattigs te knijpen

Geflitst voor overdreven snelheid? That would be me. Ten voeten uit.

 Deze dagen raas ik weer door het leven.
Met de schooldeuren opnieuw wagenwijd open (tjonge, tjonge, , die lessen degelijk voorbereiden, kost  gigantisch veel tijd), een dochter met decoratieneigingen die zich zoetjesaan settlet, een moeder met boodschappen, een tuin met gigantisch veel kapsones, veeleisende katten  en ook nog wat creatieve eigen behoeften, blijken  mijn dagen onnoemelijk  kort. Bloggen lukt me ternauwernood.

De leukste momenten van de voorbije week in stilleven samengevat:

 

 

Omdat mijn bloemenquilt zo goed als klaar is,

en ik helemaal geen uitdaging zie in het haken van een rand,

ben ik alweer aan een aantal nieuwe bloemengranny's begonnen,

deze keer voor een kussen.

Ik legde het even over een bestaand kussen.

Wat vinden jullie van de kleurencombinatie?

(Als ik tijd zou hebben, begon ik meteen aan een nieuw deken)

 

 

Mijn quilt is op een haar na klaar,

ik sukkel nog met de boorden en kan niet kiezen tussen gewoon blauw,

of blauwe rand met pompoms,

laat me nog maar even experimenteren:

Zo zie ik Lola het allerliefst. Bij dit soort toestanden vind ik onze taal erg beperkt.
In het Filipijns bestaat de term "GIGIL", dat woord betekent: de enorme drang om iets liefs en schattigs (bv. baby of poes) te knijpen. Bij Lola bekruipt me altijd spontaan de "gigil-neiging",
kijk die dikke poot toch eens:

 

Tijd of geen tijd, de boeketten BLIJF ik gewoon in elkaar stoppen:

 

Zaterdag hebben de dochter en ik haar appartement in Brussel

behangen met PIP-meesjes op een goudgele achtergrond:

 

                                    De restjes kwamen mee naar huis en worden
                                       (hoe kan het ook anders?) verwerkt:

 

Met  het voorlezen van dit fragment van Toon Tellegen

begon ik vandaag mijn les fictieonderwijs:

 

Ik ben een onvoorwaardelijke Tellegenfan.

Jullie ook?

 

 

 

Müslümanlar: opwijjking of afwijking?

 

Ik was een zoet kind vroeger.

Een leeskind,

een knutselkind.

 

Gewoon een stapel boeken en tijdschriften,

een schriftje, schrijfgerief  een schaar en lijm

en ik maakte mijn eigen magazine, compleet met tekst en foto's.

 

Nu ben ik dat nog:

Knutselend heel snel tevreden en alles om me heen vergetend.

Soms plak ik mijn foto's in een magazine zoals hierboven

en schrijf er dan zomaar wat bij,

zo lijm  ik tijdschriften  van voren tot achteren vol met foto's van  eigen creaties,

dan verlies ik ze tenminste niet meer,

kan ik er van alles bij noteren,

en het bekijkt veel lekkerder dan  foto's op pc.

 

 

Grappig wordt het dan met foto's van een foto van het object en het echte object te samen.

 

Dit kommetje met de müslümanlar kreeg in mijn kast veel te weinig aandacht.

Het is nochtans wonderlijk mooi geschilderd.

In mijn tijdschrift geplakt, geniet ik er weer dubbel van.

 

 

 

 

Heeft er nog iemand dit soort van opwijking?

Of is het eerder een afwijking, Els?

 

 

Tanzania. Birds and nature. The Little five.

Hassan, onze gids, barstte in luid lachen uit toen ik

hem deze vogel aanwees en zei dat ik een zeldzaam mooi exemplaar had ontdekt.

Het was onze eerste dag,

hoe kon ik weten dat we er achteraf meer zouden zien dan ons lief was ?

 

De blauwe vogel boven heet "superb starling" (glansspreeuw)

en is de meest voorkomende, meest ordinaire vogel in heel Tanzania.

Dat bleek later toen er op onze picknickplaatsen

telkens een hele troep van deze jongens kwam bedelen

om iets te vast te krijgen uit deze doos:

 

De lunchdoos was elke voormiddag weer het voorwerp van speculatie

want omdat ze door de tentenkampmensen werd gevuld,

viel er nooit vooraf te zeggen wat ze zou bevatten.

(hoewel er elke keer weer 100% zeker een banaan en een hardgekookt ei inzat,

dat waren lunchboxzekerheden...)

Deze vind ik persoonlijk de allermooiste: de lilac-breasted roller,

in het Nederlands vorkstaartscharrelaar.

Op mijn foto is het niet duidelijk, maar als je hem googelt,

zie je dat zijn staart de vorm van een vork heeft.

Ik vind het echt een naam om als koosnaam te introduceren:

"kom eens hier, mijne vorkstaartscharrelaar!"

(Denken jullie dat het succes zou hebben?) 

 

Die van beneden is een " speke's weaver".

Vermits onze gids alle vogels in het Engels noemde,

probeer ik via het internet vertalingen te vinden,

maar voor "weaver' vertaalt google niets.

 

Onderweg massa's weavernesten gezien.

Het leuke eraan is dat ze onderaan een binnenkomgat hebben

en dat de nesten bovenaan dicht zijn

(wellicht als bescherming tegen de roofvogels?)

 

En onderweg zag het er zo uit:

                                       
                                          Hiervan vind ik evenmin de Nederlandse variant,
                                          in het Engels een "barbet":

 

                                          De witkopbuffelwevers wil ik jullie zeker niet onthouden
                                          want zij horen bij the Little Five:

 

 

Jullie weten  dat wie naar Afrika gaat,

eigenlijk The Big Five moet gezien hebben.

Dat zijn de vijf imposante dieren waarvoor de mens bang hoort te zijn

omdat ze ons in één keer kunnen verwoesten.

Leeuw, luipaard, olifant, buffel en neushoorn

(het schijnt dat je terug naar Afrika moet keren,

als je ze niet alle vijf hebt gespot,

gelukkig voor ons, was dat het geval)

 

Ondertussen heeft men ook schertsend The Little Five gemaakt

van vijf kleine dieren die een stuk van de naam van hun grote broers dragen:

de witkopbuffel wever van hierboven,

verder een muis met een soort van slurf die olifant muis wordt genoemd,

dan ook nog een luipaardschildpad,

een leeuweninsect waarvan ik de naam niet meer exact weet

en een neushoornkever.

 

  En bij een rivier zaten hopen ooievaars en pelikanen bij elkaar

 

Ochtend bij de hut van de zoon. Zijn serengeti bier van de avond ervoor staat er nog.

                    De Ngorongorokrater. Hier zitten heel veel wilde dieren bij elkaar .
                    Vermits hij op bijna 2000 meter hoogte ligt,
                    is het voor het eerst tijdens de reis wat frisjes
                    gelukkig heb ik niet alleen een sjaaltje van thuis bij me,
                    maar verder ook nog een pas aangeschafte olifantensjaal:

   En onderweg komen we  massa's kuddes tegen, allemaal begeleid door Masaï

 

Visarend

Voila, mijn Tanzania-impressies zijn getoond aan jullie.
Nu rest mij nog alleen maar het maken van een privé- album met heel veel foto's van ons vieren in de meest hachelijke momenten van de reis.