In zekere staat van opwinding

 

 

De ergste keer dat ik ooit van mijn moeder op mijn kop heb gekregen, was op mijn achtste. Ik herinner het me nog haarscherp. Kort samengevat: het hele gezin Peetermans op de kermis, papa koopt in een baldadige bui een lot aan een loterijkraam die heel veel superprijzen aanbiedt, allemaal cadeaus in natura. Het wachten op de uitslag duurt bijzonder lang want de kraamverkopers willen een grote menigte omstaanders verzamelen vooraleer ze de uitslag prijsgeven. Mijn twee kleinere broertjes worden het heel beu en wijzen zeurend naar  de paardenmolen iets verderop. Mijn ouders gaan met ze mee en proppen mij het lot in de handen, ik moet de uitslag in de gaten houden.

Ze blijven extreem lang  weg en ondertussen wordt het winnende nummer afgeroepen: het ONZE! Door een microfoon roept een glitterdame met lange valse wimpers’ proficiat aan het kleine meisje (ik had mijn hand opgestoken en het nummer getoond) en nu mag het kleine meisje om het even wat kiezen wat er hier in de hele kraam staat.”  Heel beduusd van de microstem en al die ogen op mij gericht, koos ik voor hetgeen het dichtst bij mij stond en me toen heel mooi leek: een supergrote kitscherige Spaanse pop. In de jaren ’60 noemden ze dat een ‘salonpop” omdat die te pronken en pralen werd gezet in de “goeie kamer” ( alleen gebruikt bij bezoek).

Die salonpop is bijna even groot als ikzelf, bijgevolg moeilijk draagbaar, toch slaag ik erin ze heel trots  tot bij mijn ouders te slepen die verbaasd opkijken. Ik vertel  hen het verhaal  en deel terloops mee dat ik werkelijk ALLES mocht kiezen uit de hele kraam …. Ze kijken met grote ogen en lopen even terug naar de kraam  om  te checken. Mijn moeder ziet allemaal mooie elektrische apparaten, stukken duurder dan mijn pop, en op haar vraag aan de marktkramers om te ruilen, klinkt een onverbiddelijke NJET. Ze staart me heel boos aan.

Die avond krijg ik heel erg op mijn kop voor het ‘stomme”  cadeau  terwijl er zoveel betere dingen waren. Bij het slapen gaan neem ik stiekem de Spaanse pop mee naar bed  en kijk ’s nachts nog lang diep in haar blinkende ogen, heel erg zuchtend van genot. Het is een van de GROOTSTE momenten van VERRUKKING die ik ooit in mijn leven ondervond. Ik verkeerde werkelijk in extreme staat van opwinding.

Diezelfde staat ondervind ik vandaag nu ik van Mim ( klik hier voor haar supergezellige blog) onverwacht twee übercole dachshundstempels toegestuurd krijg. Ze zegt dat ik ze heb verdiend wegens mijn hernia en omdat ik bij haar vorige stempelgiveaway vrij overtuigend argumenteerde in mijn voordeel.

 Ze zijn DUIZEND keer mooier dan mijn salonpop. Ik ben er waanzinnig blij mee en heb al van alles geprobeerd. Ben meteen ook gaan stempelkussentjes kopen in de HEMA (kon niet aan de verleiding weerstaan en heb er nog een paar kleine stempeltjes bijgekocht, die mooi zijn maar in de verste verte niet kunnen tippen aan de dachshundstempels)

MEGA bedankt!

Zo zie ik eruit in "zekere staat van opwinding"

Ik heb de stempel al meteen uitgeprobeerd op de omslag van de stoffen die naar Lisa gaan (zie vorige blogpost).

Lisa heeft een verschrikkelijk leuke achternaam, kijk maar:

 

Omwille van die achternaam zorgde ik voor het gepaste dier op de omslag.