Sad day

 

 

 

 

Het mooie weer van vandaag kan niets eraan veranderen: we hebben een heel droevig weekend achter de rug.

We verloren onze schoonbroer. Hij was 54.
Heel dapper streed hij twee en een half jaar lang tegen zijn ziekte, tevergeefs.
Mijn schoonzus, een ware engel, stond  hem  bij met enorm veel toewijding en liefde.

Veel troost putten we uit vorige oudejaarsavond met de hele familie in Frankrijk  waar de schoonbroer erg fijne gesprekken met iedereen voerde.

Verder  troost de dochter de hele familie met zelfgebakken speculaas met lachende gezichtjes en ik zet zoveel mogelijk licht-uitstralende bloemen. 

Ook al voelden we het  aankomen, echt loslaten is het allermoeilijkste... 

The beautiful weather today cannot change it: we had  a very sad weekend .

My brother-in-law passed away. He was only  54 years old.
Very bravely  he struggled  two and a half years with  his illness, he really wanted to survive and to live ….. without success.
My brother’s sister, a true angel, took care of him in the most wonderful way. I admire her enormously.

We find a lot of comfort in the dear memories of last  New Year's Eve with the whole family in France, where my brother-in-law had long encouraging talks with each of us.

Furthermore, we comfort ourselves (and the whole  family) with the baking products of my  daughter: biscuits with smiling faces and I search comfort in beaming flowers.

Even though we knew this was coming, it is really really hard to let go….

 

 

 

 

 Bij het opruimen van mijn vaders bureau vond mijn moeder deze tekening van de dochter toen ze zes was. Ze heeft ze toen voor haar opa getekend terwijl ze bij hem aan zijn bureau zat.

 Hoe droevig dit weekend ook is, de tekening doet me lachen, zo lief.

Ik ben vooral onder de indruk van de manier waarop ze de blaadjes van de boom tekent. en ook de stam, er lijkt echte schors in te zitten.

 

En kijk, terwijl ik afdruk voor de foto, schijnt de zon net in de kruin van de boom.

Dat moet opa weer zijn.