Bedankt voor zoveel warm meeleven

 

 

Gisteren met mijn moeder en alle tantes en ooms in het funerarium:
mijn vader nauwelijks herkenbaar:
vreemde trekken rond zijn mond,
bleek en zo roerloos,
Deze man is niet mijn vader.

De vader die ik ken,
was guitig en ondeugend,
een lieve grappenmaker,
altijd klaar om je een poets te bakken,
-zelfs toen hij dementeerde-
zijn ogen twinkelden ononderbroken,
hij kon niet stilzitten,
liep over van energie,
mijn vader was één pure brok leven,

Daarom zie ik hem,
in die ene roos die naar de blauwe lucht omhoogklimt,
in de helleborus die uit de winteraarde opschiet,
In de zon die doorbreekt,
in een onverwachte lichtstraal.

Mijn vader, dol op vogels, leerde me al hun namen,
mijn moeder hing voor hem de laatste jaren massa’s vetbolletjes voor het keukenraam,
en hij maar genieten.
Daarom heb ik in mijn tuin de voederplanken overvol gestrooid,
al dat gefladder, brengt mijn vader in de tuin.

Mijn vader is niet in het funerarium,
hij schijnt, groeit en fladdert in mijn tuin,
vol leven,
zo zal hij altijd blijven bestaan  in mijn hart

 

Bedankt voor alle lieve, warme reacties na mijn vorig bericht.
Ik put veel troost eruit.

 

 

 Papa hield van alle vogels, maar in het bijzonder van het roodborstje. Dat heeft zich vandaag al verschillende keren laten zien, maar de meesjes zijn toch oververtegenwoordigd.

1. 
2. Wie weet hoe deze vogel heet? Hij zat naar mij te staren.

 

 

I cannot accept that the man in the funerarium is my father.
He is too pale, too still, too lifeless.

My real father was fall of life:
I can see him in the single white rose that climbs towards  the blue sky,
In the unexpected light beam shining through,
in the Helleborus flower coming out of the winter earth,
in the birds flying around.
My father is all around me
and in my heart.