GIGIL: het verlangen om in iets liefs en schattigs te knijpen

Geflitst voor overdreven snelheid? That would be me. Ten voeten uit.

 Deze dagen raas ik weer door het leven.
Met de schooldeuren opnieuw wagenwijd open (tjonge, tjonge, , die lessen degelijk voorbereiden, kost  gigantisch veel tijd), een dochter met decoratieneigingen die zich zoetjesaan settlet, een moeder met boodschappen, een tuin met gigantisch veel kapsones, veeleisende katten  en ook nog wat creatieve eigen behoeften, blijken  mijn dagen onnoemelijk  kort. Bloggen lukt me ternauwernood.

De leukste momenten van de voorbije week in stilleven samengevat:

 

 

Omdat mijn bloemenquilt zo goed als klaar is,

en ik helemaal geen uitdaging zie in het haken van een rand,

ben ik alweer aan een aantal nieuwe bloemengranny's begonnen,

deze keer voor een kussen.

Ik legde het even over een bestaand kussen.

Wat vinden jullie van de kleurencombinatie?

(Als ik tijd zou hebben, begon ik meteen aan een nieuw deken)

 

 

Mijn quilt is op een haar na klaar,

ik sukkel nog met de boorden en kan niet kiezen tussen gewoon blauw,

of blauwe rand met pompoms,

laat me nog maar even experimenteren:

Zo zie ik Lola het allerliefst. Bij dit soort toestanden vind ik onze taal erg beperkt.
In het Filipijns bestaat de term "GIGIL", dat woord betekent: de enorme drang om iets liefs en schattigs (bv. baby of poes) te knijpen. Bij Lola bekruipt me altijd spontaan de "gigil-neiging",
kijk die dikke poot toch eens:

 

Tijd of geen tijd, de boeketten BLIJF ik gewoon in elkaar stoppen:

 

Zaterdag hebben de dochter en ik haar appartement in Brussel

behangen met PIP-meesjes op een goudgele achtergrond:

 

                                    De restjes kwamen mee naar huis en worden
                                       (hoe kan het ook anders?) verwerkt:

 

Met  het voorlezen van dit fragment van Toon Tellegen

begon ik vandaag mijn les fictieonderwijs:

 

Ik ben een onvoorwaardelijke Tellegenfan.

Jullie ook?