Noodgedwongen minder blogtijd

Shame on me !
Heel erg lang niet meer in blogland geweest.
Maar  met goeie reden.

Reden één: de laatste  2 maanden was  de gezondheid van onze  Lola heel erg slecht.
In en uit bij de dierendokter,
verlamd van achteren,
zich letterlijk door huis slepend,
het bleek niet meer bijstuurbaar

ze had heel erg veel verzorging, liefde en aandacht nodig. tijdens haar laatste weken,
eigenlijk tijdens haar hele leven,
grote aandachtzoeker ...

Hieronder een samenvatting van haar leven.
Foto 1 linksboven: eerst was Lola de kitten van de buurvrouw, op de foto op het aanrecht komt de buurvrouw haar bij ons tonen en zegt ze dat ze Lola uit medelijden heeft meegenomen omdat niemand haar wou wegens haar lelijkheid (geef toe, een schoonheid was ze niet als kitten...)
Geleidelijk aan is Lola alsmaar meer van het huis van de buurvrouw naar bij ons komen (over)lopen door een gat in de haag kwam ze wanneer de buurvrouw uit werken was steeds bij mij zitten (ze was gek op aandacht en gezelschap)
en uiteindelijk (na een jaar of zo)heeft de buurvrouw afstand van Lola gedaan omdat ze duidelijk liever bij ons  vertoefde. We  hebben haar met open armen ontvangen. Lola was superintelligent
( ze had alles meteen door), heel vadsig (lievelingshouding op de rug)  en superaanhankelijk
(ze lag altijd aan mijn voeten als een hondje, dat maakt het gemis extra zwaar).
Typisch Lola: ze lustte hoegenaamd geen katteneten. Ik kookte spaghetti voor haar die ze het liefst verorberde in combinatie met verse tonijn (of kip in tweede instantie), ze sliep ofwel in de sofa, ofwel in ons bed ('s nachts), ze was niet graag buiten (het terras hooguit) en ze had diabetes vanaf 2014 (daarvoor kreeg ze twee keer per dag een insulinespuit) . Ik mis haar vreselijk.



Het heeft erg op me gewogen
maar  er was niets meer aan te doen, het beest was compleet op, ze kon gewoon niet meer...
De laatste weken wou/kon  ze enkel nog liggen op de grond,
en liefst in een omgekeerde doos waarin ze zich lekker achteraan tegen de wand legde,
bij het verplaatsten gebruikte ze alleen haar voorpoten,
en voor de rest droeg ik haar overal naartoe

telkens wanneer ik onderstaande foto's zie van haar laatste dag bij ons
word ik overvallen door een eindeloos verdriet
 want tot haar laatste moment gedroeg ze zich enorm enorm aanhankelijk

 

 

Na veertien heerlijke jaren hebben we afscheid moeten nemen van  de liefste kat van de wereld .

 

Onze jongste , Hugo , is van 2004, die zou nog een tijdje moeten meegaan,

maar Lou is ook al van 2001.

We houden ons hart vast.

 

Hij is reden 2 van mijn blogverzuim:

Vorige week was Lou de hele week heel erg ziek.

At niet meer, grote diarree, zat voortdurend in elkaar gedoken

en wou niet op de schoot

(erg tegen zijn gewoonte in)

Het startte op de dag dat Lola er niet meer was,

niet te geloven, eh?

Kattenverdriet?

 

We moesten hem een vies goedje een week lang in de bek spuiten

(de dochter hield hem stevig tegen de grond gedrukt,

ik sperde zijn bek open en spoot)

 je wil niet weten

hoe ik onder de krabben sta

 

maar ondertussen is het ergste voorbij en zit hij gelukkig weer in zijn normale doen,

we hopen dat we hem nog heel lang bij ons mogen hebben:

 

 

 

Hoofdreden van mijn tijdsgebrek: ik spendeer heel wat tijd bij ons mamaatje.

Gezien de omstandigheden voelt ze zich nog redelijk goed.

Thuis ligt ze meestal in haar ziekenbed in de woonkamer  en slaapt ze veel.

 

Maar als wij een afspraak met haar maken, dan kijkt ze erg ernaar uit

en maakt ze zich  mooi op.

Hieronder een foto van ons mama die voor het eerst kennismaakt met een straatbibliotheek

en een beetje twijfelt of ze er wel een boek uit mag nemen

(ze heeft er drie voor in de plaats gebracht)

 

 

En reden vier: examens op school

ik zit eronder bedolven

zonet examens van de avondschoolstudenten gehad

En dan maar verbeteren, he?

 

allez, ik ga er weer tegenaan en beloof dat ik sneller weer terugkom.