Merry Christmas

 

 

 

 

In deze Kerst is extra veel liefde gestopt.

Mama en al haar kinderen en kleinkinderen

kwamen namelijk feesten in ons dachshundiehuis.

 

Dus naaide ik voor haar een kerstkussen

zodat ze de komende dagen gezellig kan uitrusten

ondersteund  (zowel letterlijk als figuurlijk) door mooie herinneringen.

De achterkant is wijnrode fluweel.

 

 

 

Het hele huis werd beladen met kerstguirlandes:

 

 (wie vindt Lou op de foto hierboven?

tip: hij lijkt op de bontmuts van Vincent Van Gogh)

 

De tafel werd feestelijk versierd

met als bloemstuk in het midden de kerstkabouters

die ik verfde op houten stukken boomstam (zie in de banner, de dachshund van de banner komt van Marloes, waarvoor nogmaals heel erg bedankt!!)

 

 

Ons mama geniet met volle teugen.

Ze heeft zich heel kranig gehouden en we hebben op haar getoast

 Op de foto: mama, twee schoonzussen en één zus (raad maar wie mijn zus is)

Als je op Instagram de hashtag "tiger" ingeeft,

verschijnt onze Hugo daar in een pose die erg lijkt op de tijger

rechts naast hem,

geweldig , toch?

 

En onderstaande collage komt ook van instagram.

De foto met de benen is er een van het kerstfeest op onze school.

Op dat moment gingen er op IG heel veel foto's rond van kerstfeestjes

en allemaal waren het feesttafels vol met eten. Daaraan wilden we niet meedoen,

dus hebben we een alternatieve foto in de school gemaakt met drie collega's.

Voor Lola waren de feestdagen iets te zwaar,

ze bekomt momenteel:

 

Hopelijk zijn jullie niet zo uitgeteld als zij.

HEEL FIJNE FEESTDAGEN
aan alle bloggers!
Enjoy!

Christmas decorations and above all : christmas baubles!

 

Nog nooit zoveel gehandwerkt als de voorbije dagen.

Daar is een reden voor.

Het gaat alsmaar minder goed met mijn moeder.

Dus ik houd haar al hakend/breiend gezelschap.

 

Ondertussen is ze thuis uit het ziekenhuis

en werd eindelijk de diagnose gesteld:

een agressieve leverkanker,

geen operatie meer mogelijk,

de dokters geven geen hoop.

We moeten ons neerleggen bij het onvermijdelijke.

 

 

Mama heeft het slechte  nieuws dapper geaccepteerd

en wordt in haar huis met de beste zorgen omringd.

Ze zou nog zoveel willen doen.

 

Af en toe moet ze er even uit.

Een paar dagen geleden is ze hier komen logeren.

Om het haar gezelliger te maken,

had ik de slaapkamer van de zoon

(die toch nog maar af en toe thuis komt overnachten)

een vrouwelijke toets gegeven met veel kussens

en verse bloemen.

 

       Ondertussen probeer ik zoveel mogelijk bij mijn moeder te zijn

( ze houdt van rustige gesprekken en wil erg veel vertellen),

maar omdat helemaal niets doen  mij niet ligt,

neem ik meestal mijn wol mee.

De laatste weken zijn daardoor een aantal  paar "mittens" ontstaan

(en ja, ik heb ze al allemaal gedragen,

mijn handen worden vlug rood van de wind

en omdat ze geen vingers hebben, kan ik er alles mee doen:

de was buiten  ophangen, foto's maken van de prachtige zon deze dagen,

 spullen in het containerpark deponeren,

autorijden 's morgens vroeg naar het werk, in de tuin werken....)

 

Ingrid, vroeg al naar het telpatroon,

maar ik moet haar teleurstellen.

Allemaal gewoon op het gevoel gebreid,

niets tellend.

Daarom zijn niet alle paren identiek gelijk.

 

In de blauwe zitten geitjes,

maar ik vrees dat die misschien niet zo herkenbaar zijn.

 

Het vijfde paar  staat op de breinaalden.

Is het te zien wat het wordt?

 

Kerstballen heb ik ook gehaakt.

In het Engels heet dat zo mooi "christmasbaubles"

 

Ik blijf maar doorgaan en heb geen idee wat ik er allemaal ga mee doen.

Mijn verstand staat deze dagen op nul.

 

                                  

 

Van de katten geniet ik deze dagen dubbel en dik.

Voor Lola met de klemtoon op dik.

Ik las ergens op Instagram dat iemand over haar kat Rita zegt:

she is completely bonkers.

Dat geldt voor Lola ook:

 

Als afsluiter :

de extreem mooie dachshund die per post hier arriveerde.

Schudden en er dwarrelen allemaal blingblingdingen naar omlaag.

 

Ik schud er erg vaak mee.

Dat leidt goed af

en geeft een erg geruststellen gevoel.

 

Dikke merci, Ingridje!

 

 

Handwerk bij mijn moeder in het ziekenhuis

 

 

Omdat mijn moeder al meer dan een maand in Leuven
in het  academisch ziekenhuis verblijft,

handwerk ik veel wanneer ik haar bezoek.

 

Babbelen en haken gaan goed samen.

Babbelen en breien ook.

 

Hierboven een handschoen in de maak.

Hopelijk lijkt de tweede een beetje erop want het is

zomaar uit het hoofd erop geborduurd.

Gelukkig ben ik een grote voorstander van imperfectie,

dus helemaal fout kan het niet lopen.

 

 

 

Hoe is het met mijn moeder ondertussen gesteld?

Helaas geen goed nieuws.

De oncologen hebben een tumor in haar lever gevonden.

 

Omdat dat meestal samengaat met gezwellen in andere organen,

krijgt ze het ene onderzoek na het andere,

het houdt niet op,

voorlopig vindt men geen tumoren op andere plaatsen,

dus op zichzelf is dat bemoedigend.
Voorlopig kunnen we niets anders dan afwachten.

 

 

En ik handwerk dan maar al afwachtend.

Deze hartjes heb ik naast het ziekenhuisbed gehaakt

Het is de bedoeling dat ze binnenkort in de kerstboom komen:

 

Terwijl ik ze zonet zat te fotograferen,

had onze Lou behoorlijk veel honger.

Hij geeft dan ook heel duidelijk aan wanneer hij

vindt dat het welletjes is:

 

 

 

 

Verder knutsel ik ook wat nieuws voor de misterialane geburen.

(kwestie van deze keer op tijd te beginnen  :)  )

Sjoekes, 't is maar dat jullie weten dat ik alvast begonnen ben

voor de presentjes voor dat moment wanneer we samen

in de Ardennen, op dat bankske,

onder die zelfgehaakte plaid,

samen naar de everzwijnen zitten te kijken , eh?

 

 

Onderstaande kussens maakte ik
nog niet zo lang geleden in patchwork:

eentje voor Mirjam (dat met het hart),

eentje voor de verjaardag van An

(het grote met de ananas in Mandarien-kleuren)

en ook een ananas voor mezelf

(die was eerst voor de dochter van Jaqueline,

maar dat lang verhaal lees je elders op mijn blog)

 

 

Voilà, ik sluit af met twee sfeerbeelden.

Die katten maffen de hele dag door.

 

 

Ons nichtje heeft een nieuwe hond: Oscar.
En de amberboom in onze voortuin verliest
nog steeds zijn blaadjes niet.
Ik ben erg trots op hem.
Voor wie nog ooit een boom-aankoop overweegt: doe de Amber.
Hij is fantastisch, hij verkleurt van geel over oranje tot rood , hij ruikt heerlijk naar bloemen en hij heeft een prachtige kruin. Het is mijn favoriete boom.

 

 

Mittens, hartjes, kussen en lampekap: breien, naaien en haken.

Allerheiligenvakantie betekent even een detox van schoolwerk

in de vorm van schaamteloos handwerken.

Veel gepruld en gefrunnikt deze dagen.

Om te beginnen de mittens gebreid

van de wol die de dochter voor me meehad.

Er zitten ook nog wat extra pareltjes op

(maar om die te zien moet je al super ogen hebben)

Verder drie hartjes genaaid.

Omdat mijn moeder het zo jammer vindt dat ze niet 

op het kerkhof geraakt bij onze papa,

heb ik voor hem en haar een hartje genaaid.

Eentje  hangt er boven haar ziekenhuisbed,

en eentje ligt er op het graf.

Op die manier gaat haar liefde toch uit naar hem.

En omdat ik nooit goed zaken kan weggeven,

hield ik een derde hart voor mezelf.

Met mama gaat het ondertussen weer  beter.

Ze fleurt helemaal op onder de goede ziekenhuiszorgen.

(en geniet van het leven buiten het ziekenhuis

omdat ik haar veel foto's toon,

zo was ze heel blij met de bloemen die ik 

voor het graf maakte)

Toch maken we ons nog steeds zorgen want 

vorige week toonde een echo  vlekken op de lever 

en omdat ze een pacemaker draagt, 

kan ze geen nmr-scan krijgen zodat ze 

vrijdag een kijkoperatie uitvoerden om

te bepalen wat die vlekken juist zijn.

We wachten nog steeds op de uitslag.

 

Verder geniet ik met volle teugen van het heerlijke weer.

Het was hier vandaag beter dan in Zuid-Frankrijk

(daar regent het en zijn de temperaturen lager! )

Dit kussen ligt al heel lang in mijn wolmand

eindelijk vind ik de tijd om een rand eraan te haken.

Telkens weer wanneer ik 's morgens op de badkamer aan het raam mijn tanden poets, zie ik dit:

 En dan hoop ik dat de blaadjes nog  heel lang blijven hangen 

want dat geel tegen die staalblauwe lucht is magisch.

Toen ik daarstraks een IG-foto

van een kastanje-hart probeerde te maken,

kwam onze Lou photo bombing

Het is zo'n aandachtszoeker, he?

En bijna vergeten:

Ik heb nog meer gehaakt.

Een schemerlamp van de kringwinkel

in een jasje van stofrepen haakwerk gezet.

En dan nog wel in het roze.

Niet echt mijn kleur,

dat komt zo:

eerst heb ik twee rijen in meer donkere wol gehaakt,

maar dan kwam het licht er minder goed door

en zeg nu zelf: waarvoor dient een LAMP?

Ik ben beneden begonnen met drie stokjes 

telkens afgewisseld met  drie lussen (voor het gat)

en dan voorlaatste rij: drie stokjes, twee stokjes, drie stokjes...

en dan derde laatste rij: twee stokjes...

en zo alsmaar minder stokjes tot er bovenaan nog slechts 1 stokje overblijft.

Zelf bedacht 

terwijl ik eraan haakte

en het past als gegoten.

Het resultaat valt mee:

de gaten die zijn overgelaten geven sfeervol licht.

Het haakwerk hangt er los op, 

wanneer ik het beu ben,

maak ik weer wat nieuws eromheen

(die van IG weten dat er een paar dagen geleden

granny's omheen zaten,

maar die kregen  slechts twee dagen respijt)

Beste remedie tegen zorgen : bloemen en zon

Bloemen en zon hebben me door deze dagen heen geholpen.

Ons mama ligt in Gasthuisberg in Leuven.

Heel lang verhaal maar kort uitgelegd

komt het eropneer dat ze al een aantal maanden kampt met een zware allergische reactie 

over haar hele huid (als gevolg van de medicatie na haar heupoperatie)

De huidallergie is hardnekkig en werd de laatste weken met 

steeds maar zwaardere medicatie bestreden,

en die zwaardere medicatie tastte geleidelijk aan andere vitale functies aan

zodat we ze vorige week naar spoed moesten brengen 

omdat ze helemaal ingestort was

(letterlijk)

We hebben een paar dagen grote zorgen gehad omdat ze

nog verergerde in plaats van beterde,

maar vandaag is de eerste dag dat ze weer een tikkeltje optimisme toont

omdat er een lichte verbetering in zit.

Ze is nu in heel deskundige  handen en we hopen op beterschap.

Het zal wel zijn tijd nodig hebben.

Ondertussen rijden we naar Leuven en terug

en proberen we ook het schoolwerk er nog bovenop te nemen.

Geen voor de hand liggende combinatie.

Als het even minder gaat,

kijk ik naar de misteria lane huisjes

(ja, ik heb er twee)

en die maken me steeds vrolijk.

(omdat ik ze associeer met warmte en vriendschap)

Ook via instagram krijg ik verrassend veel meeleven.

(wat een lieve mensen allemaal)

en verder biedt IG een instant (snelle ) ontspanning tussendoor.

Zo was er vorige week de hashtag "red challenge" 

waarbij je vijf dagen na elkaar iets "roods " moest posten.

In mijn geval niet moeilijk omdat dit huis vol zit met rood

(ik ken er een paar die het er moeilijker meer hadden,

he Ingrid en Kris ook? )

De katten gaan hun gewone gang en vechten om de linkerkant van de zetel.
Vraag me niet waarom
Lou is op dat vlak zoals Sheldon van The Big Bang.
Links is zijn vaste plaats (bij Sheldon is het rechts geloof ik)
en iedereen die daar durft zich te leggen,
wordt ofwel weggestaard, ofwel weggejaagd.

In de tuin is het 's ochtends kil en mistig om in de namiddag geweldig open te klaren:

En deze herfstdagen doen wondermooie dingen met de natuur in onze straat:

Nogmaals excuus dat ik de laatste weken niet meer langskwam bij jullie.

Het is sowieso al enorm druk op school

en daar de ziekenhuisbezoeken bovenop:

dat levert een vette tijdsopslorpende cocktail op.