Valentine: the day after

    Allemaal verschillende kleuren rozen,

    de echtgenoot heeft het (soms) helemaal begrepen.

    Een echt dachshundie-valentine boeket

met een (melk)witte glazen vaas erbij

 

 

Het waren er zelfs zoveel dat ik nog een extra vaas kon vullen:

 

Vanochtend verzamelde  ik
alle sjaals die in dit huis niet meer worden gedragen,

ze zullen allemaal in en om de slang worden genaaid,

en die moet dan weer dienen als tocht-ROL-slang,

da's een projectje voor volgende week....

 

Namiddag waren de echtgenoot en ik in een klein Nederlands dorpje,

waar iedereen Duits spreekt.

Wie weet waar dit is?

(tip: het was er extreem druk

en ik hoop niet te snel er opnieuw te moeten komen)
en oh ja, de knapperd links op de foto is NIET de echtgenoot:

 

 

 

Bij thuiskomst was er gelukkig nog tijd
om wat bloembollen te planten

en niet te geloven hoe tegendraads de Lou is,

staat hij de hele tijd op mijn bollen te trappelen

(geen metafoor!)

en als ik dan vlug binnenloop op het fototoestel te halen,

dan gaat hij er ineens vandoor

en wil hij helemaal niet meer poseren.

Venten, eh!

 

Energy boost

Energierecept:

 

Men neme een rijkelijk met zonlicht gevuld ruimte,

men zoekt een reeks vrolijk gekleurde potten,

men vult die met gele voorjaarsbloemen,

men schuurt het vernislaagje van de meubels en
verft ze in een frisse kleur,

en rust dan uit, luisterend naar de intens ronkende kat.

 

Twee ronkende katten is dubbel opgeladen energie.

Foto boven: dit WAS mijn stoffenreepjesmand onder mijn

favoriete kinderboek: "dertien rennende hertjes" (wat houd ik van de stijl

van Edward van de Vendel) met

illustraties in helemaal dachshundstijl:

 

Dit bankje is precies hetzelfde als
het zwarte op bovenstaande foto's,

er komt ook een nieuw stofje op

(krokusvakantie is namelijk gestart!)

 

Wacht verder op een tweede verflaag,

(van dit lavendelblauw ben ik niet echt tevreden)

 

heb ondertussen de kleuren 'roosmarijn" (grijsgroen)
 en "dolfijn"  (grijsblauw) bijgekocht,

vermoedelijk verandert het morgen van kleur,

tenzij jullie me van het tegendeel kunnen overtuigen.

 

Tussendoor:

1. bovenstaande granny's worden een tas
(tenzij ik me bedenk want de twijfel slaat soms toe)

 

2. de zon komt nog steeds mooi op (foto onder vanuit het zolderraam)

 

3. de GLOWS zijn in opmars, aldus KNACK van deze week

 (hoor ik daarbij? )

Manden en macarons

 

Het grote verschil tussen de dochter en mezelf:

zij bakt macarons,

ik haak manden

 

Nodig voor macarons: engelengeduld

Geen idee waar ze het vandaan heeft,

absoluut niet van mij en nog veel minder van meneer Dachshund..

 

niet te geloven hoeveel tijd er in macarons kruipt...

dat is zo in verschillende shifts en voortdurend tussenin wachten.

 

Perfectionistisch als de dochter is (zeker ook niet van mij!)

vindt ze deze niet zo geslaagd omdat de vorm te wensen laat.

Omdat ze zo wonderbaarlijk lekker zijn,

(sorry Kris)

kan de vorm me eigenlijk niet zo schelen.

 

Wat vinden jullie het belangrijkst?

Smaak of uitzicht?

 

De manden zijn er omdat de auto naar de keuring moest.

De ervaring leert dat het daar  wachten geblazen is.

Dus gooide ik wat stoffen op de achterbank

en ook een haaknaald.

 

In de wachtrij kon ik mijn ongeduldige wachtfrustratie botvieren:

driftig scheuren maar,

WAT?  alweer ééntje die voorsteekt in de rij van de "afspraken"

SCHEUREN!

 

Ja en omdat ik bijna twee uur heb staan aanschuiven,

werd er  extreem veel gescheurd

en dan maar opgehaakt tot iets waarvan ik niet goed wist wat het zou worden,

maar met de lente op komst,

was GEEL een voorwaarde:

 

 

 

 

 

Deze twee foto's tonen een blik achter de schermen.

De bovenste met een mooie witte achtergrond voor instagram.

En beneden zie je dat de werkelijke achtergrond de keukenkast is

en ongeduldige Hugo die op zijn eten wacht:

 

 

 

Hieronder nog zo'n voorbeeld.

Terwijl ik de macarons probeer te fotograferen,

ligt Lola aan mijn voeten,

kei lastig omdat ze vandaag nog maar DRIE (!) kommen heeft gehad.

Lola is een paar dagen ziek geweest.

Ze at helemaal niets, en was erg lusteloos.

Ze stond geprogrammeerd voor morgen bij de dierendokter

en sinds gisterenavond eet ze ineens weer.

En hoe?

Niet te stoppen.

Ze propt zich helemaal vol

en heeft blijkbaar een boel in te halen.

 

 

 

 

 

En deze twee wil ik jullie nog graag meegeven om het weekend goed te maken.

Fijn vooruitzicht:

op instagram (zie foto boven) hebben Inge van Pixiemiks en ik

besloten een bar met ons tweeën te openen.

(want we schijnen heel wat gemeenschappelijks te hebben,

niet alleen de kussengekte

maar ook de liefde  voor cocktails)

 

Anneke, de kussengekte heb je al,

als je nu ook nog zo gek bent op cocktails, als wij,

dan moet je je zeker ook kandidaat stellen om mee te draaien in onze bar.

Ga allemaal vooral hier kijken naar de #stapelkussens van An.

Niet te geloven,

die is werkelijk nog ZOTTER dan Inge en ik!

Zo, tijd om lessen voor te bereiden en mails te beantwoorden.

Ik heb de assistent al in gang gezet.

 

Prettige zondag allemaal!

 

 

 

Borduren, bellen, GEEL!

 

Margriet van de  mooie handwerkblog "Tweedehandswerk"

vraagt in haar laatste post suggesties om iets te maken in

dikke rode en blauwe wol.

 

Meteen dacht ik aan "Big Stitch",

een prachtig handwerkboek voor borduurwerk met de dikke naald

(geen gepriegel, geen gesukkel, geen geduld nodig)

Alles wat erin staat, kan je met wat fantasie

net zo goed breien, of haken, of naaien (de babushka heb ik ooit nagenaaid)

 

 

Dus Margriet,

speciaal voor jou,

een paar suggesties om van je rood/blauwe wol te maken:

1) een poef,

2) het kussen met de vierkantjes,

3) een pennenzak,

3) de babushka,

4) het kussen met de bloemen

 

(alles is volgens mij best brei-baar ook)

 

En speciaal voor Inge,

hieronder een kussen in haar tinten.

Wie graag meer leest, over Inges en mijn kussenverslaving,

moet zeker haar laatste blogpost hier eens lezen.

En ja, Inge, de keramieken pottekes op IG zijn helemaal Dachshund en Pixie naast elkaar.

Zetten we niet beter een handeltje op met de combinatie van de twee?

We noemen het dan Dachxie of Pixhund.

Wat denk je?

 

Gisteren kwamen de extreem mooie oorbellen van Mieke toe.

Zij maakt zelf juwelen en verkoopt ze via Etsy.

Hier kan je bij haar kijken hoe ze mijn bellen showt.

Via haar blog leert ze je ook ZELF juwelen te maken (o.a. gehaakte oorbellen)

 

Bij de bellen zaten nog extra kaartjes,

en een superleuke slakkenmagneet.

Wat een onverwachte meevaller.

 

Dat alles te samen zat in een razend originele omslag met gestempelde

vogelpootjes erop en ook een gestempelde kater (verzadigd na de vogel)

die verdacht veel op onze Lou lijkt.

Zo lief!

Ja, en dan ben ik weer stoffen in reepjes beginnen scheuren.
De (hopelijk) komende lente doet vreemde dingen met me.
Er wordt zelfs oranje en GEEL gebruikt.
Doorgaans ben ik niet zo voor geel te vinden, maar in deze periode MOET het gewoon:
Iemand enig idee wat dit wordt?

#stapelkussens

Op Instagram daagt Inge van Pixiemiksalot een paar mensen uit om te bewijzen dat wij meer kussens hebben dan zij.
De challenge is -geloof ik- nog niet afgelopen,
dus ik weet niet wie  uiteindelijk wint.

Eerst heb ik geprobeerd één stapel te maken,
maar die veel continu om,
dus zijn ze in drie gestapeld.
Iemand zegt op IG dat ik een kussenverslaving heb.
Hoe komen ze erbij?

    Loulou zit het allemaal van een afstand te volgen (foto boven)

 maar kan zijn nieuwsgierigheid toch niet bedwingen
om het even uit te proberen.

Tof!

Kussenberg beklimmen!

 

Waarom heb ik zoveel kussens?

Het een en ander heeft te maken

 met het feit dat ik graag patchwork quilts naai.

Telkens wanneer ik een vrij groot vierkant heb

(kussengrootte) en het bevalt me toch niet echt om

verder te verwerken in een hele quilt,

dan maak ik er gewoon een kussen van.

(ook mijn moeder heeft ondertussen een hele lading

van zo'n mislukte quilts tot kussens gedegradeerd in haar huis)

 

Wanneer een nieuw kussen is ontstaan, doe ik het om een reeds eerder gemaakt kussen heen (recycleren, eh!) , dat maakt dat je als je een kussen zou opensnijden, je daaronder een ander vindt, en dan nog één en nog één, van alle voorbije 20 jaren (of meer ) dat ik er al maak. De zoon vergelijkt het met de geologische lagen van de bodem, de oudste zitten het diepst.

 Een heel groot aantal heb ik zelf genaaid, of gehaakt, een paar komen er van de kringwinkel (geborduurde schilderijtjes uitgelijst en ingenaaid) en een paar kreeg ik er cadeau, want ja, geloof het of niet , af en toe koopt één van de kinderen me nog steeds een kussen.... en telkens weer ben ik er blij mee. Wie herkent zich hierin? Wie heeft er ook zoveel kussens als ik?