Creatieve uitbarsting(en)

Susan zegt op mijn vorige blogpost dat ik ga als een trein.
Zo voel ik me ook.
Zoals in de film Runaway Train. Een niets of niemand ontziende trein die door een ijzig sneeuwlandschap raast, onstopbaar. Het weer klopt min of meer, de snelheid ook (de ex-gevangenen niet)

Al die energie die ik de voorbije weken/maanden  in de school en in examens stopte, komt nu in één keer vrij,
en ik kan gewoon alles maken wat ik al lang in mijn gedachten had
(popelend en al.
Wow! 's Morgens word ik vroeg wakker en kan ik alleen maar denken aan alle stofjes en wollekes en meubels die mij roepen ("hoihoi, hier lig ik al maanden te wachten, tranformeer mij in iets leuks!")

Wat een ongekende luxe: alles te kunnen doen wat het hart verlangt,

zonder ook maar één keer op de klok te hoeven kijken.

 

Gelukspoppetjes voor een paar mensen die het heel dik verdienen

(waaronder Mariette)

Bakken.

Mmmm, mijn favoriet is crumble.

Eén appel-banaan voor het bezoek dat gisteren kwam

en één appel voor Mariette vandaag.

Ben kwistig geweest met de Disaronno

en  ook nog een wit wijntje erin gekieperd.

    Gisteren bezoek gehad van Wilma, mijn schoonzus,

    ze kreeg spontaan zin om ook granny's te haken ,

even een kleine uitleg gedaan, ze popelde om

zelf ook aan een deken te beginnen.

Vroeg zich af of de wolwinkel op weg naar haar huis,

nog zou open zijn.

 

   Omdat ik zo tevreden ben over mijn zwartgelakte tafeltje,

probeer ik een mooi sfeerbeeld te schieten,

maar dat is dan zonder Lola gerekend,

die haar dikke corpus op de voorgrond drapeert

- in Roman style-,

jullie raden nooit wat ze weer nodig heeft:

 

Gisterenavond nog even Lola's mand onder handen genomen.

Hier kan je lezen hoe ik vorig jaar
bij het begin van de zomervakantie
een kattenmand op Lola's maat haakte van stoffenreepjes.

Omdat die mand ondertussen onder al dat gewicht is platgeplet,

haakte ik er een paar extra verdiepingen bovenop:

En van een oude sjaal maakte ik een extra binnenkant zodat de

mandwanden niet meer zouden platgeraken.

Enige probleem:

Lola herkent het niet meer als een kattenmand.

Wat denkt ze volgens jullie dat het is?

                                     Allicht ben ik  weer aan die stofjesreepjes begonnen omdat vriendin Jacqueline ontstellend mooie pouffes in elkaar knutselt

(wij inspireren elkaar, zonder dat we het goed en wel beseffen)

 

J.'s kater ZOC proudly presents:

                                En samen met Jackie, op bezoek bij ex-collega Mariette,

die ons koninklijk ontvangt:

 Uiteraard hadden we allebei ons handwerk mee:

 De gastvrouw had ons heel graag haar fantastisch mooie tuin getoond,

 maar vermits we onze lieslaarzen niet mee hadden,

bleek zulks onmogelijk.

Onophoudelijk gieten deed het:

Jackie's pie.

Recept op aanvraag.

 

Oh, ik vergeet mijn  opgelapt brillenpocheke.

Kocht ik me een waarlijk schoon etuike in de kringwinkel,

voor 30 cent (lijkt nochtans verdacht veel op leder)

en TETOEME toch, eh: bij het aftrekken van de prijs,

komt het leder (?) los. (vloek x3)

And here comes Carla's post-it to the rescue (dankjewel)-

op muziek (in mijn hoofd althans ) van The A-team (peupeureupeuh- peupeureupeuh... enz...)

 

Kijk, Jacqueline, jij kritisch mens,

speciaal voor jou, heb ik het niet mooie floepke, met de hand bijgenaaid

(is het zo beter?)