Vanochtend om 5.30u, mijn gemoed schoot meteen vol.
Zwaar hart omwille van:
1.mijn vader van 80 die zondag bij het vallen zijn heup heeft gebroken en
vandaag werd geopereerd,
2. mijn moeder die zo al haast niet meer kan stappen omwille van de spierpijn
in haar benen en artrose in haar rug en die zondag zodanig is geschrokken dat ze gisterenavond
helemaal niet meer op haar benen kon staan
Op foto hierboven: papa en mama net voordat ze trouwden,
ergens achter in de jaren '50.
3. mijn dochter die we vanochtend hebben achtergelaten in Düsseldorf voor
haar transatlantische vlucht naar haar lief in Nicaragua.
De slaapkamer van de dochter gisteren bij het pakken.
Stapeltjes mee te nemen kleding,
naast de stapeltjes katten.
De drie katten liggen nooit allemaal samen op één plaats.
Het lijkt alsof ze WETEN dat de dochter voor een poos van huis is.
Het afscheid in Düsseldorf : een tikkeltje zwaar.
Thuis weten ze al dat ik meteen begin te huilen bij zwaaiende handjes en
bij tot weerziens kussen.
Ik kan er echt niet tegen.
Mijn gemoed schiet zelfs vol als ik voorbij een schoolpoort kom,
waar een bus kindjes vertrekt
die ik helemaal niet ken, maar die allemaal tegelijk zwaaien
naar hun ouders.
Verder is het de allereerste Kerstmis
op de 24 jaar dat de dochter oud is,
dat ze niet thuis is,
Het maakt me een tikkeltje weemoedig.
Gelukkig is de zoon vanavond thuis,
hij stelt me juist voor
samen een gezelschapsspel te doen.
Die lieverd.
Gelukkig werd het daarna weer beter.
We reden even Düsseldorf in
waar de plaatselijke vlaggen met
uitbundig toelachten:
Helaas waren alle grote musea dicht vanwege 24/12.
Maar hoera op de weg naar huis kreeg ik het
bericht van mijn zus dat de operatie van mijn vader wonderlijk goed is gelukt
en dat mijn moeder er zo gelukkig van is
dat ze prompt weer beter stapt
(het glijdt een stuk van haar verkrampte zenuwen af)
En bij thuiskomst vind ik deze katoenen labels in de brievenbus:
De dochter heeft me de voorbije dagen zien klooien
en horen vloeken op de papieren Dachshundlabels
die ik zelf aan het fabriceren was (zie foto hieronder)
En nu heeft ze toch wel voor mij echte katoenen labels besteld zeker.
Stiekem natuurlijk.
En ik heb de voorbije dagen al Zoveel cadeautjes gekregen,
dit had ik echt niet meer verwacht.
Ik ben er superblij mee
en het brengt de dochter weer even heel dichtbij.
Op de foto hierboven een van mijn laatste sjaals met een papier label erop.
Dat vervang ik uiteraard zo snel mogelijk.
